Новости за 20.10.2018

Բարությունը՝ մարդկային էության ամենաուժեղ հատկանիշն է։ Լինել բարի, նշանակում է լինել ուժեղ։ Անզորությունից ու թուլությունից է ծնվում չարը, իսկ չարին միայն բարին է հաղթում։

Երբ մտածում էի, թե ում կամ ինչի մասին պատմեմ, հասկացա, որ ավելի լավ կամ ամենալավ բարի պատմություն չեմ գտնի։ Բարությունը ավելի լավը կամ ամենալավը չի լինում։ Լինում է բարի և  վերջ․․․

Մայրս առաջնեկին՝ քույրիկիս, ծննդաբերել է Գյումրիում, 1994 թվականին։ 90-ականները, ինչպես ընդունված է բնութագրել մութ ու ցուրտ... Читать дальше...

Չկա մի այնպիսի չարագործ, որ երբևէ, թեկուզ չնչին, բարիք գործած չլինի։ Սակայն, միշտ չէ, որ բարությունն արտահայտվում է հատուկ արարքներով։ Կա նաև մեկ այլ, ուրիշ, բառերով չնկարագրվող և անբացատրելի բարության տեսակ։

Բարություն... Այս բառն իր մեջ ենթադրում է որևէ արարք, գործողություն, վերաբերմունք, ապրելակերպ, որոնք միշտ առանձնացնում ենք, թվարկում կամ շեշտում։ Այդպես էի մտածում նաև ես, մինչև որ չհանդիպեցի նրան՝ Մկոյին։ Հանդիպեցի նրան այս տարի, Սև ծովում։ Օգոստոսյան տաք գիշեր էր, երբ տեղ հասանք։... Читать дальше...

1989 թվականի փետրվարի սկիզբ էր, մի ցուրտ ձմեռային օր: Ես, մայրս Վանաձորից վերադառնում էինք տուն` Երևան: Այդ տարին ձյունառատ էր, և այդ օրը ևս ձյուն էր գալիս: Ավտոբուսը լիքն էր մարդկանցով: Հանգիստ, առանց շտապելու ավտոբուսը հասավ Սպիտակի ոլորանները և մտավ Հայաստանի այն հատվածը, որտեղ միշտ ցուրտ է և ամպամած, կարծես այլ աշխարհ լինի արևի տաքությունից զուրկ տեղ: Ճշգրիտ չեմ հիշում, թե ճանապարհի, որ հատվածում կլինեինք (իմ հիշելով` Ապարան չհասած) ավտբուսը կանգ առավ: Վարորդը հայտարարեց, որ առաջ գնալ չենք կարող... Читать дальше...

- Մա~մ,մա~մ, ճի՞շտ է, որ միշտ Բարին է հաղթում, բոլոր հեքիաթներում էդպես է գրված... Բարությունը հոգեվիճակ է, բարությունը սեր է, հանդուրժողականություն է, բարությունը թերևս միակ զենքն է, որով հնարավոր է տանել բազում հաղթանակներ, փրկել աշխարհը, սեփական հոգին... Բարությունը ուժ է, որովհետև ներելու համար ուժ է պետք, կարեկցելու ու անշահախնդիր օգնելու համար ուժ է պետք, դժվարություններից չհիասթափվելու ու բարի մնալու համար ուժ է պետք: Հաշմանդամ երեխային ընդունելու ու պահելու համար ահռելի ուժ է պետք, բարություն է պետք... Читать дальше...

Առաջին օրն էր: Մեծ ավտոբուսներով երեխաների հետ եկանք ճամբար: 1 ժամվա ճանապարհը երկար թվաց, դե վատ զգացող, զուգարան ուզող, մամա պապա ուզող  երեխաներ: Տարբեր մարզերից ու գյուղերից հավաքվել էին մի տեղում:  Մինչև տեղավորվեցինք սենյակներով, մինչև ջոկատավարներով ծանոթացանք երեխաների հետ՝ արդեն երեկո էր: Երեխաների ազատ ժամն էր: Ամեն մեկը գտել էր իր զբաղմունքը, մեկը գնդակ, մեկը պարան, մեկը օղակ, պահմտոցի և այլն: Երեխային ի՞նչ է պետք երջանիկ լինելու համար:

Ճամբարում կար մեծ ֆուտբոլի դաշտ... Читать дальше...

Վեց ընկերուհիներով սովորում էինք մանկավարժական ինստիտուտում և անչափ երջանիկ էինք: Չորրորդ կուրսի երկրորդ կիսամյակից մեր անամպ կյանքը մթագնվեց: Իմացանք, որ մեր ամենասիրելի, ամենաբարի ու համեստ ընկերուհին՝ Աննան ընտանիքի հետ արտագաղթում է Միացյալ Նահանգներ: Կորցնում էինք մեկին, որ ամեն վայրկյան պատրաստ էր օգնել, սատարել դժվար պահերին, վերջին կտոր հացը անվարան տալ կարիքավորին: Այդպիսի մարդիկ շատ քիչ են այս երկրագնդի վրա:

Տնեցիների դեմ պայքարի ոչ մի մեթոդ չօգնեց նրան, անգամ հացադուլը, և նա... Читать дальше...

Այս տեսանյութը Ֆեյսբուքում հայտնվեց սեպտեմբերի 11-ին եւ շատ արագա տարածվեց։

Պարող ու կրակոցներից փախչող վազաշենցի երեխաներին ճանաչեցին նույնիսկ նրանք, ովքեր առաջին անգամ էին լսում Վազաշենի մասին ու պարզում, որ նման սահմանամերձ գյուղ կա։ Մեդիամաքսն այցելել է տեսանյութի հերոսներին:

Պարող աղջիկների տունը

Ամիսը մի քանի անգամ, երբ բոլորի տրամադրությունը լավ է, Ադրբեջանի հետ սահմանից ուղիղ 1 կմ հեռավորության վրա գտնվող տան բակում Սոֆին ու Նարեն պարում են, Վիկան աստիճաններին նստած նայում է... Читать дальше...

«Անտարես» հրատարակչությունը լույս է ընծայել գերմանացի արձակագիր, գրականության Նոբելյան մրցանակի դափնեկիր Հերման Հեսսեի «Ուխտագնացություն Արեւելք» վեպը: Գերմաներենից թարգմանությունը, վերջաբանը եւ ծանոթագրությունները՝ Աշոտ Ալեքսանյանի:

Հեսսեն «Ուխտագնացություն Արեւելքը» գրել է 1930-1931-ին՝ երկրորդ համաշխարհային պատերազմի նախաշեմին: Աշոտ Ալեքսանյանի բնորոշմամբ՝ գերժամանակակից այս առասպելապատումի թեման հոգեւոր մարդու մեկուսացումն... Читать дальше...

Շատերն են լսել Մեծն շանսոնյեի և նրա ֆրանսահայ ընկերների բարեգործությունների մասին, բայց ես, երևի, այն եզակիներից եմ եղել, ով անձամբ իր մաշկի վրա է զգացել այդ ամենը:

1988-ի ավերիչ երկրաշարժի մասին լուրն անմիջապես լսելով՝ Ազնավուրն իր ընկերների հետ ժամանեց Հայաստան: Նրա այցը փրկություն էր ամբողջ հայ ժողովրդի համար:

Աղետի գոտին տեսնելուն պես նա բոլորին խոստացավ իր ուժերի ներածին չափով օգնել հայ ժողովրդին: Ազնավուրը ոչ միայն իր խոստումը կատարեց, այլև սփյուռքի հայությանը համախմբեց և... Читать дальше...

12 տարեկան տղա էի... ընտանիքով հետ էինք վերադառնում Մառմառիկ հանգստյան տնից, ճանապարհի կեսին հայրս մեզ տարավ գետի ափ՝ խորոված ուտելու: Գետի մի կողմում արդեն իսկ հավաքված էին այլ հանգստացողներ: Եղբորս հետ սկսեցինք բեռնախցիկից փայտերը հանել, երբ լսեցինք, որ մի տղամարդ բարձր գոռում է: Նրա ձայնի վրա հասան այլ հանգստացողներ և խուճապահար սկսեցին բղավել: Մոտենալով նրանց՝ մենք նկատեցինք հետևյալ տեսարանը.

երկու աղջիկ, մոտ 18-20 տարեկան, նստած էին գետը լայնությամբ հատող երկու հաստ մետաղալարերից կախված սայլակի մեջ... Читать дальше...