Новости за 25.10.2018

Դասից հոգնած տուն գնալիս՝ միշտ անցնում եմ գետնանցումով և քայլերս ուղղում դեպի մասիվի ուսանողական հանրակացարան։ Եվ ահա այդ անցումի տակ միշտ մի պապիկ է նստում և անցորդներին լիմոն վաճառում։ Ամեն անգամ այդտեղով անցնելիս՝ նայում եմ այդ թշվառ պապիկին՝ միշտ գրուխը կախ, մաշված շորերով ու ձմռան ցրտին վերարկուի մեջ փաթափված: Դրսում ցուրտ է։

Լիմոնը միշտ իր մոտից եմ առնում, անգամ այն ժամանակ, երբ ինձ պետք չէ: Եվ սովորականի նման այսօր էլ մոտեցա, որ լիմոն գնեմ։ Նայում եմ պապիկին՝ էլի գլուխը կախ։ Բարևում եմ... Читать дальше...

Կյանքը լի է բազում անակնկալներով, որոնք կարող են ակնթարթորեն փոխել մեր կյանքը, հիմնահատակ ավերակի վերածել կամ էլ երջանկություն բերել մեզ համար: Մի այդպիսի վատ անակնկալ էր ութսունութ թվականի Սպիտակի ավերիչ երկրաշարժը: Ես իմ կյանքը բաժանում եմ երկու ժամանակահատվածի՝ մինչ երկրաշարժ և երկրաշարժից հետո: Պատմությունս, խնդրում եմ, հեքիաթի  կամ անիրական պատմության չվերածեք, իմ սիրելի ընթերցողներ: Այն իրական է և անհավանական, խիստ ճակատագրական ինձ համար: Երկրաշարժի ժամանակ մահացավ հայրս, երեք անչափահաս երեխաներով մնացինք մորս խնամքի տակ... Читать дальше...

Հուլիսյան արևոտ օր էր, երբ ընկերներիս հետ որոշեցինք գնալ ծով: Մենք՝ սևանցիներս, մեր լճին ծով ենք ասում ու ես արդեն հասկացել եմ, թե ինչու: Այս ջրավազանը խառնվում է հայի մեծամտության օվկիանոսին՝ դրա համար էլ ծով է:

Որոշեցինք ու տասնհինգ րոպե էլ չանցած արդեն լողում էինք՝ ջրի մեջ զգալով մեր ձեռքերի ու ոտքերի անսպառ ազատությունը: Ու հանկարծ հեռվում երևաց մի սպիտակ ճայ, որը հիստերիկ շարժումներով ջրի վրա դեսուդեն էր գնում, բայց չէր կարողանում վեր բարձրանալ: Ջրից դուրս եկա ու սկսեցի ուշադիր հետևել մեր «կալանավորի» շարժին... Читать дальше...

Մայրս, երեք քույրերս ու ես… ձմեռվա ցրտին խոհանոցում հավաքված մեր հնգյակը, օրական երկու անգամ վառվող փայտի վառարանը, վրան շարված կարտոֆիլի շերտերը ու դրանց եփվելուն սպասող մեր շողշողուն աչուկները… այգում ծառեր կտրող, սառած, փոքրիկ, աղջկական ձեռքերը, վառարանը գրկած մեր հնգյակն ու մորս ժպիտի տակ թաքնված, փխրուն ուսերին ծանրացած ընտանիքի հոգսը: Այրվող փայտի հոտը, քույրերիս` ցրտից շիկնած մատները, վառարանին եփվող ճաշի գոլորշին, որը պիտի տաքացներ դրսից փայտ բերող քույրերիս`քարացած ու նուրբ մատները... Читать дальше...

- Մի կողմ գնա, - բղավում է ընկերներից մեկը:
- Պառկիր, շուտ, - գոռում է մյուսը:
- Էդ ի՞նչ ես անում, շարժվիր տեղիցդ, - միայն շուրթերից եմ կարողանում կարդալ, թե ինչ են ասում ընկերներս, վտանգին արձագանքնելու ազդակներս չեն գործում, քարացել եմ տեղում, ոչինչ չեմ լսում: Ձեռքերով նշաններ են անում, բան չեմ հասկանում…
- Թըրխկ,- ընկնում եմ գետնին, ամբողջությամբ փոշու մեջ թաղված, ինչ-որ ծանրություն է վրաս: Նորից Արայիկն է:

9,10,11,13…. չէ արդեն չեմ հիշում, թե որերրորդ անգամ էր Արոն ինձ ծածկում իր մարմնով... Читать дальше...

Երբ ես փոքր էի (2-րդ, 3-րդ) դասարան երևի, մոտենում էր Նոր Տարվա տոները, փնտրում էի մեր հին տոնածառը, որպեսզի զարդարեի, բայց  չէի գտնում ու շատ տխրեցի:

Գնացի հորեղբորս տուն (մեր հարևանությամբ էին ապրում), որ հորեղբորս տղաների հետ խաղայի: Հորեղբայր Սոսը ինձ հարցրեց

- Ինչի՞ ես տխուր,

- Մի հին արհեստական տոնածառ ունեի շատ փոքր, էն էլ կորցրել ենք, որտեղ ման եկանք  չգտանք:  

Հաջորդ օրը ես տանը մենակ էի, դռան զանգը տվեցին, բացեցի տեսնեմ երկու ոստիկան:
 Ինձ բարևեցին... Читать дальше...

2015 թվական:

Արցախի Հանրապետութուն:  Ակնայի դիրքեր, հենակետի պատասխանատու և զորացրումից առաջ վերջին հերթափոխ։

Դիրքում ես էի, ջոկիս 8 հոգանոց անձնակազմը` և իհարկե Չալոն մեր 10-֊րդը։ Արթնացանք արկերի պայթյունից և կիսաբնազդով վերցրեցինք զենք զինամթերքը, ջրի տարրան, «տնակում» եղած 7 կտոր հացն ու վազեցինք «շել» (թաքստոց)։ Արկակոծումը տևեց մինչեւ լուսաբաց։ Ամեն ինչ կախված էր աստծուծ բախտից և հակառակորդի անպատրաստությունից։ Անձնակազմը պատրաստ... Читать дальше...

Սեպ․ 2008թ․ Դամասկոս

- Շուտով ինքնաթիռը վայրէջք կկատարի Դամասկոսի օդանավակայան։ Բոլորին խնդրում ենք զբաղեցնել իրենց տեղերը․․․

Հաշված րոպեներ անց արդեն իսկ Դամասկոսի օդանավակայանում էի։ Առավոտյան ժամ էր։ Դրսում 30C, տարածքում մեկ ոստիկան, իսկ առավոտյան անդորրը խախտվում էր միայն օդանավակայանի դիմաց պարբերաբար կանգնող և ուղևորներին իջնելուց հետո արագ հեռացող տաքսիներով։

Ճանապարhս երկար էր, թռչում էի Կահիրեից դեպի Երևան, որի միջանկյալ գոտին Դամասկոսն էր, 10ժ սպասելով մինչև հաջորդ թռիչքս... Читать дальше...

Լույսի ջերմությամբ պարուրված օրս սկսեց ցրտել, երբ ոտքերս ինձ տարան աշխարհի ամենացուրտ անկյուններից մեկը։ Դողացող ձեռքս մեկնեցի ծերանոցի դռանը, ու աշխարհս աստիճանաբար ցրտեց։ Նրանց աչքերում չապրած տարիներ կային, խնայած բարություն՝ թոռների համար, հոգատարություն՝ զավակներին ընծայած, որոնք ճաշակողը ես եղա։ Ու ինձ թվաց, որ արևը նրանց չի ջերմացնում։ Եղած-չեղած հույզերս խառնակեցին հոգիս, ու արցունքներիս տարափը կոտրեց կամքս։ Մի քիչ ժպիտ կորզեցի նրանցից, մի բուռ սեր բաժանեցի նրանց, բայց քիչ էր տվածս։ Նրանց կարոտը այդ պատերից դուրս էր... Читать дальше...

Այդպիսին էր նաև իմ ներսի պատերազմը, որը դրսի բարության հույսն ուներ ու չհուսախաբվեց: Մի օր հանդիպեցի մի փոքրիկ մարդուկի, որն ապրում էր հուշերիս տիեզերքում: Նա խոսեց ինձ հետ, խոսեց այնպիսի լեզվով, որը հասկանալի էր իր ընտրյալ խենթին ու ես հասկացա, որն էր լինելու դրսի բարության իմ հույսը:

Վայրկյաններ անցան մեր հանդիպումից, որն ամեն օր է, ու ամեն անցնող վայրկյանի հետ ես հասկանում եմ, որ սա երևի ամենաանհավանական բարին է, որ պատահել է ինձ հետ:

Մի արտասովոր ու սովորական օր ես հանդիպեցի մարդանման արարածների` այնքան գեղեցիկ... Читать дальше...

Ձմեռ․․․ Նեղ փողոց․․․ Ամայի մայթեր․․․ Սառը քամի․․․ Մերկ ծառեր․․․ Ցուրտ․․․ Անկյանք լռություն․․․ Սոցիալական աշխատանք․․․ Կանացի ոտնահետքեր․․․ Առաջին տնայց․․․ Հուզմունք․․․ Բաց դարպասներ․․․ Անհամարձակ քայլեր․․․ Կիսավեր տուն․․․ Հատված ծառեր․․․ Կոտրված մեքենա․․․ Տագնապ․․․ Սևացած դուռ․․․ Թույլ թակոց․․․ Սևազգեստ տատիկ․․․ Ճերմակած մազեր․․․ Դողացող ձեռքեր․․․ Ուռած կոպեր․․․ Խոնավ թաշկինակ․․․ Դառը թախիծ․․․ Մարած հույսեր․․․ Խավար միջանցք․․․ Խունացած պատեր․․․ Մաշված վերարկու․․․ Սարսուռ․․․ Սառը վառարան․․․ Փոքր... Читать дальше...

Ինձ հետ բարի թվացող պատմություններ շատ են եղել: Ուղղակի կան դեպքեր, երբ անհրաժեշտության դեպքում կարողացել եմ օգնել կամ էլ ինձ են օգնության ձեռք մեկնել: Բարության դրսևորման պատմություններ, որպես այդպիսիք, դեռ էլի կլինեն,  ինչքան էլ դժգոհեն, թե անշահախնդիր բարություն չի լինում:

Բնակության վայրի տեղափոխության հետ կապված դեպքեր են եղել: Նոր միջավայր, նոր մարդիկ ու նրանց հետ ծանոթություն: Ամեն մեկն ուներ իր խնդիրներն ու մտահոգությունները, իր ուրախ ու տխուր պատմությունները: Մայրս ինչով կարողանում... Читать дальше...

Աշխարհի ամենապարզ ու երևի սովորական երեկոներից էր, կամ էլ թվում էր, թե էդպիսինն է: Քաղաքը քնած կատվի պես խաղաղ էր, իսկ փողոցները միջանցքներ էին, որոնցով անցորդների շշուկները ճանապարհորդում էին: Քայլերը տանում էին դեպի մի կանգառ, որտեղ վաղուց չէի եղել՝ անհայտություն…

Միշտ կենտրոնի մոտակայքի նստարաններին նստող գուշակին համալսարանից տուն վերադառնալու ճանապարհին շատ էինք տեսնում, գրեթե ամեն օր, մեկ Ազատություն հրապարակում էր լինում, մեկ՝ Հյուսիսային պողոտայում, բայց չգիտեմ՝ ինչպես... Читать дальше...

Ցավի գույնը սևն է, սևն իրականում դատարկությունն է լույսի, իսկ դատարկությունը ինչով լցնելը մասնավոր ընտրություն է:

«Պատերազմ» ու «անհայտ կորած» բառերի առաջին ասոցիացիան ո՞րն է քեզ մոտ: Ես հիշում եմ սև ու սպիտակ լուսանկարները, արխիվային կադրերը, թաց աչքերով կանանց, վախեցած ու անորոշ հայացքներով փոքրերի ու զինվորական հագուստով տղամարդկանց: Ամեն ինչ ներսից ու դրսից փուլ եկած վիճակը:

Ցավի մասին պատմություններ լսելը դյուրին գործ չէ… Ու ի՞նչ... Читать дальше...

Նախորդ տարի դեկտեմբերին Ayo!-ում կրկին անհավանական ուրախ անցուդարձ էր, արդեն սկսել էինք մեր ամանորյա «Շքկոլադի բանկ» ծրագիրը, որի ընթացքում կարմիր պարկեր ենք տեղադրում Երևանի տարբեր ընկերություններում և սրճարաններում, իսկ դեկտեմբերի վերջին օրերին այդ պարկերում հավաքագրված կոնֆետը, ինչպես նաև այլ նվերներ հասցնում ենք Հայաստանի տարբեր գյուղերի խոցելի սոցիալական պայմաններում ապրող երեխաներին՝ նրանց համար ամանորյա հրաշքիկ ստեղծելով:

Բայց նախորդ տարին առանձնահատուկ էր: Ծրագրի... Читать дальше...

Բոլոր քաղցր օրերի նման պայծա՜ռ, հասարակ առավոտ, արևածագ: Արցախի հյուսիսային մասում գտնվող հեռու՜ մի գյուղ, քայլերով դեռ հետ մնացած 21-րդ դարից, մարդկային պարզություն, հարևանություն, առօրյա հաճելի հոգս՝ դեռ օրը չբացված պլանավորելով օրվա գործը թվում է այն կվերջանա: Գյուղում աշխատել է պետք, ամեն օր՝ ապրելու համար:
Եվ այս փոքրիկ, անճանաչելի, շատերի ականջին դեռևս խորթ այս գյուղում՝ Բրաջուրում զարմանալի ու միամիտ մարդիկ շատ են ապրում, պատերազմից այս կողմ վերաբնակեցված է, մարդիկ այստեղ խաղաղ ապրել են ուզում՝ ուրիշ ոչինչ... Читать дальше...

Գեւը հանելուկներ շատ է սիրում: Երբ փոքր էր` 4-5 տարեկան, ասում էր` հեքիաթ մի պատմի, հանելուկներ ասա, ես գուշակեմ: Սկզբում լուրջ-լուրջ մտածում էր, փորձում ճիշտ, այսինքն`գրքային պատասխանը գտնել, հետո որոշեց, որ այդ պատասխանները լավը չեն, ու սկսեց ի՛ր պատասխանները հորինել: Դրանք հիմնականում զվարճալի էին. միասին զարգացնում էինք սյուժեն, ուրախանում, հետո փակում գիրքն ու բարի գիշեր ասում:

В Первопрестольном Эчмиадзине отметили, что стороны подчеркнули действующие теплые, дружественные отношения и сотрудничество между двумя церквями. 

На встрече обсуждались проблемы христианских общин на Ближнем Востоке и вопросы, касающиеся прав церквей в Иерусалиме.

Духовные лидеры заявили о необходимости объединения усилий христианских церквей и укрепления сотрудничества.

Гарегин Второй и Папа Франциск коснулись также последних политических событий в Армении.

The Mother See of Holy Etchmiadzin said that the parties discussed the warm, brotherly relationship and cooperation between the two churches.

They also touched on the issues of Christian communities in Middle East and the rights of churches in Jerusalem.

The two spiritual leaders emphasized the need for uniting the efforts of Christian churches and promoting cooperation.

Additionally, Karekin II and the Pope discussed the latest developments in Armenia and the steps taken... Читать дальше...

«Этот регион имеет важное стратегическое значение для США», - сказал американский дипломат на встрече с журналистами в Ереване.

[[linked-news30803]]
Коснувшись темы конфликта в Нагорном Карабахе, Джон Болтон отметил, что он не выдвигал каких-либо новых предложений по этому вопросу и «постарался получить как можно больше информации».

«Мы желаем помочь в карабахском урегулировании как в рамках нашего сопредседательства в Минской группе ОБСЕ... Читать дальше...

“This is a region that is strategically important to the United States,” Bolton told the press in Yerevan.

[[linked-news30803]]
Touching on Nagorno-Karabakh conflict, Bolton noted that his intention was not to make new suggestions “but to learn more about the way things stand”.

“We are eager to help in resolution over the Nagorno-Karabakh conflict both through our continuing role as co-chair of the Minsk Group but also in any way we can behind the scene... Читать дальше...

«Рад принять делегацию такого высокого уровня, что является для Армении историческим событием. Очень важно иметь контакты с США на высоком уровне, и наше правительство придает особую важность активному армяно-американскому диалогу и тесному сотрудничеству», - отметил Никол Пашинян.

Как сообщает пресс-служба правительства Армении, Джон Болтон отметил, что США придают большое значение развитию и углублению армяно-американских отношений в период, который имеет для Армении историческое значение. Читать дальше...

“I am happy to welcome such a high-level delegation, which is a historic event for Armenia. Establishing high-level communication with U.S is essential, and our government attaches special importance to active Armenia-U.S. dialogue and close collaboration,” Nikol Pashinyan said. 

According to the press service of the Armenian government, John Bolton noted that developing and deepening Armenian-American relations is important at this historic period in Armenia. ... Читать дальше...

Из Национального собрания Армении сообщили, что делегацию сегодня приняла вице-спикер парламента Арпине Ованнисян.

According to the Armenian National Assembly, Deputy Speaker Arpine Hovhannisyan received members of the delegation today.