Զրույց դիզայնի, լարախաղացի աշխատանքի եւ աշխարհը գրավելու մասին

«Բեքբոն բրենդինգ» (Backbone Branding) ընկերությունը եւ «Էպիգրաֆ» գրախանութը սկսում են գրաֆիկական դիզայնի եռամսյա դասընթաց: 

Այս գաղափարը գծանկարիչ-դիզայներ, «Փրինթինֆո» հրատարակչության տնօրեն Արամ Մեհրաբյանի եւ «Բեքբոն»-ի ստեղծագործական տնօրեն Ստեփան Ազարյանի՝ շուրջ 20 տարվա համագործակցության արդյունքն է: Այդ համագործակցությունը «Բեքբոն»-ին միջազգային ճանաչման ու մասնագիտական դաշտում կարեւոր հանգրվանի է հասցրել: 2019-ին Pentawards փաթեթավորման դիզայնի միջազգային մրցույթում «Բեքբոն»-ը ճանաչվել է «Տարվա լավագույն ընկերություն»:

Հիմա ցանկանում են սկսնակ ու արդեն աշխատող մասնագետների հետ կիսվել փորձով,  խոսել դիզայների աշխատանքի պատասխանատվության, նրա ձեռքում գտնվող «զենքի», խորքային գիտելիքների, օրիգինալ ու չկրկնվող արտադրանք ստեղծելու կարեւորության մասին: 

Հույս ունեն, որ դասընթացը կդառնա հարթակ «նույն լեզվով խոսող» մարդկանց համար, նոր գաղափարներ ու ծրագրեր կծնվեն, սերունդները կհամագործակցեն:

Դիզայնի մասնագիտական դաշտը հերկելու եւ խորը արմատներ գցելու մասին

Արամ Մեհրաբյան 

Ցանկացած գյուղատնտես գիտի՝ որպեսզի լավ բերք ունենա, վարելիս՝ գութանի խոփը պիտի խորը մտնի հողի մեջ։ Հողը մակերեսորեն քերելով, հերկման իմիտացիա ստեղծելով՝ արդյունք չես ստանա։ Տպավորություն կա, որ մեր ոլորտում խոփը շատ խորը չի մտնում։

Մեր նախաձեռնության առանցքային նպատակն է ստեղծել մի միջավայր, որտեղ կփորձենք պատասխանել այն հարցերին, որոնք հասցեատեր չունեն, տալ խորքային գիտելիք: Իհարկե, սա, մեղմ ասած, հակադրվում է մեր այսօրվա կյանքին, աշխարհընկալմանը, որովհետեւ մարդիկ աշխատում են ամեն ինչ ունենալ ready-made, պատրաստի մատուցմամբ։ Բայց դասընթացի մասնակիցներից շատ ջանք է պահանջվելու, անհատական աշխատանք։ 

Այս դասընթացը նաեւ հարթակ է մասնագիտական լեզվով խոսող մարդկանց համար։ Մենք մեր գիտելիքները լսարանին ցուցադրելու խնդիր չունենք։ Հնարավոր է՝ մասնակիցների հետ նաեւ հորիզոնական հարաբերություններ ձեւավորվեն։ Գուցե լինեն մարդիկ, որոնք կհամախմբվեն մի գաղափարի շուրջ, կծնվեն նոր ծրագրեր, կստեղծվեն ընկերություններ։

Փոքր խմբերով աշխատելու մոդելը հիմա զարգացման միտում ունի։ Մեծ կրթական համակարգերը կորցնում են ճկունությունը, ու այն բացը, որը չեն կարողանում լրացնել բուհերը, լրացնում են, պայմանական ասենք, արհեստանոցները։ Դրանք ավելի կենտրոնացած են ժամանակակից միտումների, տեխնոլոգիաների վրա, որովհետեւ մեր ոլորտը շատ արագ է զարգանում։ Այսօր աշխարհում փոքր կամ միջին դիզայներական ընկերությունը նաեւ արհեստանոց է, որը կրթում է մասնագետների՝ ներդրում անելով նաեւ կրթության ոլորտում։

Ստեփան Ազարյան 

Հայաստանում դիզայն արվում է մակերեսորեն, կրկնօրինակելու սկզբունքով, ոչ թե խորքային մտածելու, «ինչու»-ներ բարձրացնելու, պատճառահետեւանքային կապը գտնելու, հետեւաբար՝ ունենում ենք ոչ օրիգինալ արդյունք։ 

Խնդիրը, իմ կարծիքով, այն է, որ ի տարբերություն Արեւմուտքի՝ մենք դարերով դիզայներական դպրոց չենք ունեցել։ Եղածի հիմքի վրա մերը ստեղծելու փոխարեն՝ կրկնօրինակել ենք։ Սա «յոլա տանելու», «քարշ գալու» որակ է բերում։ Այդ բացը փորձում ենք լրացնել՝ ուսման կարեւորությունն ընդգծելով, խորքային գիտելիքներ տալով, որ ստանանք հեռանկար, տեսլական, հիմքեր ունեցող մասնագետներ։

Արամ Մեհրաբյան  

Սկզբնական փուլում պահանջները քիչ են։ Նախընտրելի է, որ կրթությամբ գրաֆիկ դիզայներ լինեն, այս ոլորտում աշխատելու փորձ ունենան, որոշ ծրագրերի տիրապետեն։ Բայց շատ ավելի հետաքրքիր է, թե ամբողջ կրթական ծրագրի շրջանակում մենք ինչպիսի բացահայտումներ կանենք։  

Հայաստանում ավելի ընդունված է էքստենսիվ ճանապարհը, քան՝ ինտենսիվ։ Ասում են՝ շենքը կառուցենք, հետո տեսնենք՝ ինչով կլցնենք։ Հետո տեսում են, որ շենքում համալսարան չի լինի, դառնում է ռեստորան։ Պետք է ներսից, խորքային տեսնենք, թե  ինչ տեսք կունենա ծրագրի մասնակիցների շենքը, ինչպիսի շենք իրենք կարող են կառուցել վաղը։

Ինչպես դիզայնը կարող է փոխել կյանքի որակը

Արամ Մեհրաբյան  

Գրաֆիկ դիզայնն անմիջական կապ ունի արդյունաբերական հեղափոխությունների հետ։ Արդյունաբերության զարգացման հետ փոխվեց սպառող-արտադրող հարաբերությունը, դիզայնը շատ մեծ նշանակություն ձեռք բերեց, դպրոցներ ստեղծվեցին։ Մենք անմասն էինք այդ պրոցեսից, որովհետեւ մեր տնտեսությունը մեկուսացած էր, իսկ Խորհրդային միությունում ապրանքի տեսքի, գովազդի պահանջարկ առանձնապես չկար։

Մեզ համար սա նորություն է, բայց կարելի է վստահաբար ասել, որ մենք կարող ենք ոչ միայն չսահմանափակվել հայկական շուկայով, այլեւ՝ հանդգնություն ունենալ համաշխարհային մեծ շուկայի մասը կազմելու։ Վկայությունը «Բեքբոն» ընկերությունն է, որն առնվազն վերջին երկու տարում իր հավակնոտ ծրագրերով ցույց տվեց, որ դա հնարավոր է։

Ստեփան Ազարյան 

Տարբեր ճանապարհներով փորձում ենք միջազգային որակը բերել Հայաստան։ Ճանապարհներից մեկը մրցույթներին մասնակցելն է, որը մի քանի առավելություն ունի. մնում ենք տեմպի մեջ, թարմ, շարժվում ժամանակին համաքայլ, շփվում ենք մասնագետների հետ, հետազոտություններ, վերլուծություններ, եզրակացություններ անում՝ ինչպես լինել առաջատար։ 

Սկզբում մեզ դրսի շուկան էր հետաքրքրում, որովհետեւ այդ ժամանակ Հայաստանում չունեինք բավարար պատվերներ, որակը գնահատված չէր։ Դրսում կարող էինք սովորել, հաստատվել, կրթվել։ Տարիներ առաջ մեր գլխավոր նպատակը միջազգային շուկա դուրս գալն էր, հիմա՝ վերադառնալը։ 

Այսօր իրավիճակը փոխվել է։ Տեղացի արտադրողը, բիզնեսմենն ուզում է իր արտադրանքը մրցունակ լինի: Պատվիրատուն այսօր շատ ավելի բանիմաց է, պահանջկոտ, գրագետ, ինչը նույնպես պարտավորեցնում է մասնագետներին։

Հիմա փորձում ենք դիզայնի միջոցով փոխել մեր կյանքի որակը։ 1-2 տարի առաջ սա ամպագորգոռ կհնչեր, բայց հիմա համարձակ բարձրաձայնում ենք այդ մասին։ 

Պատվիրատուն հասկանում է, թե ինչ ուժ ունի դիզայնը սպառողին գրավելու, նրա վրա ազդելու, արտադրանքը վաճառելու հարցում, ավելի շատ է վստահում դիզայներին։ Երբ դիմում են մեզ, հստակ խնդիր ենք դնում. եթե արտադրանքը որակյալ չէ, եթե արտարդրողն իր ընտանիքում այն չի օգտագործում, մենք այդ ապրանքի դիզայնը չենք անի։ 

Տարբեր ճանապարհներով փորձում ենք համոզել, որ փոխի որակը, որ տեսքն ու բովանդակությունը համապատասխանեն, որպեսզի սպառողն իրեն խաբված չզգա։ Եթե գովազդային արշավ ես անում, շատ մեծ գումար, ռեսուրս ես ծախսում, որակը չփոխելն անտրամաբանական է։

Ընկերություններից մեկը մեզ դիմել էր դիզայնի համար։ Ես՝ որպես սպառող, նրանց արտադրանքը չէի օգտագործում։ Խնդիր դրեցի՝ փոխեք որակը, կամ մենք չենք անի դիզայն։ Քանի որ նախկինում այլ արտադրանքի առիթով համագործակցել ենք եւ կար փոխվստահության, հումքը փոխեցին։ Ունեցանք եռակողմ հաղթանակ՝ հաղթեցինք մենք, պատվիրատուն եւ սպառողը։ Այսպես, փոքր քայլերով, փորձում ենք մեր հասարակության կյանքի որակը բարձրացնել։

Դիզայների պատասխանատվության եւ նրա ձեռքում հայտնված «զենքի» մասին 

Ստեփան Ազարյան 

Մենք խոսեցինք արտադրանքի արտաքին եւ ներքին համապատասխանության մասին, նույնը վերաբերում է նաեւ վիրտուալ աշխարհին: 

Պատկերային հաղորդակցությունը ժամ առ ժամ կարեւորվում է։ Եվ կա մի կարեւոր, առանցքային հարց՝ պատասխանատվությունը. դու սո՞ւտ ես խոսում, թե՝ ոչ, ի՞նչ ես փոխանցում, ի՞նչ ես սովորեցնում։ Ամենախոցելին այն սերունդն է, որն ապագան է կերտելու։ Կարող ես գեղեցիկ պատկերներով գրավել ու տանել խաղերի, շոուների, դատարկությունների, մինչեւ իսկ՝ արատավոր երեւույթների դաշտ։ 

Այսինքն՝ պատկերային հաղորդակցության գործիքաշարին տիրապետելն իր հետ բերում է լուրջ պատասխանատվություն։ Պետք է հասկանաս, որ ձեռքումդ լուրջ ազդեցություն ունեցող զենք է։

Արամ Մեհրաբյան  

Մեր մասնագիտությունը նմանեցնում են լարախաղացի աշխատանքին, որը աջ եւ ձախ հավասարակշռությունը պահելու պայմաններում՝ պետք է առաջ գնա։ 

Եթե լարախաղացի դեպքում երկու, մեր պարագայում հավասարակշռությունը պահելու նվազագույնը 4 կողմ կա՝ պատվիրատուի ցանկությունը, հասարակության պահանջը, քո՝ մինչ այդ արած աշխատանքը, քո հավակնությունները, քաղաքացիական պատասխանատվությունը։  Ինչպե՞ս պահես այդ նուրբ սահմանները, հավասարակշռությունը։ Սա մեր դասընթացի առանցքային ու ամենակարեւոր հարցերից է։

«Բեքբոն»-ի բացած դարպասներն ու Հայաստանի մեծ ներուժը

Ստեփան Ազարյան 

Անցած տարի «Բեքբոն բրենդինգ»-ը փաթեթավորման, բրենդավորման ոլորտում ճանաչվեց «Տարվա լավագույն ընկերություն»։ Մենք մրցել ենք աշխարհի ամենահայտնի եւ անհայտ բրենդեր ստեղծողների հետ։ Դա շատ մեծ ձեռքբերում էր մեզ, մեր ընկերության եւ Հայաստանի համար։ 

Թիմին դեպի այս արդյունքներն առաջնորդելու տեսլականը, սեփական ուժերի հանդեպ հավատը ուսանող տարիքում է ձեւավորվել։ Դրանում մեծ ներդրում է ունեցել Արամը, որին ճանաչում եմ 14 տարեկանից, իսկ առաջին կուրսից ինտենսիվ շփվում ենք։ Նա նաեւ իմ առաջին գործատուն է եղել։ Սա մի մեծ էքսպերիմենտ էր, եւ հիմա ուզում ենք այն կրկնել, շարունակել երկրի մասշտաբով, որ շատ «Բեքբոն»-ներ ծնվեն։

Արամ Մեհրաբյան  

20 տարի առաջ դիզայնին առնչվող միտումների, նոր նախագծերի մասին իմանալու միակ աղբյուրը միջազգային ամսագրերն էին, որոնց բաժանորդագրվում էինք: Գիտեինք, որ մի օր մեր հայկական ընկերություններն էլ են հայտնվելու այնտեղ, բայց որ այսքան շուտ, երեւակայել չէինք կարող։ Մի քանի օր առաջ «Բեքբոն»-ի աշխատանքները, որպես համաշխարհային լավագույն նմուշներ, հրատարակվել են «Communication arts» ամսագրում։ Սա ոչ թե պատահական մրցույթի, այլ տարիների կենտրոնացած աշխատանքի, կրթության արդյունք է։ 

Միտում չկա որեւէ հաջողություն, հաղթանակ սեփականաշնորհելու։ Ես ուզում եմ, որ նրանք, ովքեր այս ոլորտում են, հասկանան, որ ոչ թե դուռ, այլ դարպաս է բացվել, որ այս հնարավորությունից պետք է օգտվել։ Կլինի «Բեքբոն»-ի հետ համագործակցությամբ, թե՝ անկախ, նշանակություն չունի։ Այս հնարավորությունը պետք է բազմապատկել, ընդարձակել։ 

Ես գրեթե վստահ եմ, որ Հայաստանում կարող ենք ստեղծել դիզայներական լավագույն դպրոցները։ Սկզբում կարող ենք կենտրոնանալ Հայաստանի վրա, հետո տարածաշրջանի, եւ, ինչու չէ, հավակնություններ ունենալ համաշխարհային մակարդակում։ Դրա համար կան բոլոր նախադրյալները, կարեւոր ազդակը երիտասարդների ստեղծարար մտածողությունն է, որն ավելի զգացական, բնազդային է եւ պետք է գիտելիքներով հզորացնել։

Լուսինե Ղարիբյան

Լուսանկարները՝ Էմին Արիստակեսյանի

«Բեքբոն բրենդինգ» (Backbone Branding) ընկերությունը եւ «Էպիգրաֆ» գրախանութը սկսում են գրաֆիկական դիզայնի եռամսյա դասընթաց: 

Այս գաղափարը գծանկարիչ-դիզայներ, «Փրինթինֆո» հրատարակչության տնօրեն Արամ Մեհրաբյանի եւ «Բեքբոն»-ի ստեղծագործական տնօրեն Ստեփան Ազարյանի՝ շուրջ 20 տարվա համագործակցության արդյունքն է: Այդ համագործակցությունը «Բեքբոն»-ին միջազգային ճանաչման ու մասնագիտական դաշտում կարեւոր հանգրվանի է հասցրել: 2019-ին Pentawards փաթեթավորման դիզայնի միջազգային մրցույթում «Բեքբոն»-ը ճանաչվել է «Տարվա լավագույն ընկերություն»:

Հիմա ցանկանում են սկսնակ ու արդեն աշխատող մասնագետների հետ կիսվել փորձով,  խոսել դիզայների աշխատանքի պատասխանատվության, նրա ձեռքում գտնվող «զենքի», խորքային գիտելիքների, օրիգինալ ու չկրկնվող արտադրանք ստեղծելու կարեւորության մասին: 

Հույս ունեն, որ դասընթացը կդառնա հարթակ «նույն լեզվով խոսող» մարդկանց համար, նոր գաղափարներ ու ծրագրեր կծնվեն, սերունդները կհամագործակցեն:

Դիզայնի մասնագիտական դաշտը հերկելու եւ խորը արմատներ գցելու մասին

Արամ Մեհրաբյան 

Ցանկացած գյուղատնտես գիտի՝ որպեսզի լավ բերք ունենա, վարելիս՝ գութանի խոփը պիտի խորը մտնի հողի մեջ։ Հողը մակերեսորեն քերելով, հերկման իմիտացիա ստեղծելով՝ արդյունք չես ստանա։ Տպավորություն կա, որ մեր ոլորտում խոփը շատ խորը չի մտնում։

Մեր նախաձեռնության առանցքային նպատակն է ստեղծել մի միջավայր, որտեղ կփորձենք պատասխանել այն հարցերին, որոնք հասցեատեր չունեն, տալ խորքային գիտելիք: Իհարկե, սա, մեղմ ասած, հակադրվում է մեր այսօրվա կյանքին, աշխարհընկալմանը, որովհետեւ մարդիկ աշխատում են ամեն ինչ ունենալ ready-made, պատրաստի մատուցմամբ։ Բայց դասընթացի մասնակիցներից շատ ջանք է պահանջվելու, անհատական աշխատանք։ 

Այս դասընթացը նաեւ հարթակ է մասնագիտական լեզվով խոսող մարդկանց համար։ Մենք մեր գիտելիքները լսարանին ցուցադրելու խնդիր չունենք։ Հնարավոր է՝ մասնակիցների հետ նաեւ հորիզոնական հարաբերություններ ձեւավորվեն։ Գուցե լինեն մարդիկ, որոնք կհամախմբվեն մի գաղափարի շուրջ, կծնվեն նոր ծրագրեր, կստեղծվեն ընկերություններ։

Փոքր խմբերով աշխատելու մոդելը հիմա զարգացման միտում ունի։ Մեծ կրթական համակարգերը կորցնում են ճկունությունը, ու այն բացը, որը չեն կարողանում լրացնել բուհերը, լրացնում են, պայմանական ասենք, արհեստանոցները։ Դրանք ավելի կենտրոնացած են ժամանակակից միտումների, տեխնոլոգիաների վրա, որովհետեւ մեր ոլորտը շատ արագ է զարգանում։ Այսօր աշխարհում փոքր կամ միջին դիզայներական ընկերությունը նաեւ արհեստանոց է, որը կրթում է մասնագետների՝ ներդրում անելով նաեւ կրթության ոլորտում։

Ստեփան Ազարյան 

Հայաստանում դիզայն արվում է մակերեսորեն, կրկնօրինակելու սկզբունքով, ոչ թե խորքային մտածելու, «ինչու»-ներ բարձրացնելու, պատճառահետեւանքային կապը գտնելու, հետեւաբար՝ ունենում ենք ոչ օրիգինալ արդյունք։ 

Խնդիրը, իմ կարծիքով, այն է, որ ի տարբերություն Արեւմուտքի՝ մենք դարերով դիզայներական դպրոց չենք ունեցել։ Եղածի հիմքի վրա մերը ստեղծելու փոխարեն՝ կրկնօրինակել ենք։ Սա «յոլա տանելու», «քարշ գալու» որակ է բերում։ Այդ բացը փորձում ենք լրացնել՝ ուսման կարեւորությունն ընդգծելով, խորքային գիտելիքներ տալով, որ ստանանք հեռանկար, տեսլական, հիմքեր ունեցող մասնագետներ։

Արամ Մեհրաբյան  

Սկզբնական փուլում պահանջները քիչ են։ Նախընտրելի է, որ կրթությամբ գրաֆիկ դիզայներ լինեն, այս ոլորտում աշխատելու փորձ ունենան, որոշ ծրագրերի տիրապետեն։ Բայց շատ ավելի հետաքրքիր է, թե ամբողջ կրթական ծրագրի շրջանակում մենք ինչպիսի բացահայտումներ կանենք։  

Հայաստանում ավելի ընդունված է էքստենսիվ ճանապարհը, քան՝ ինտենսիվ։ Ասում են՝ շենքը կառուցենք, հետո տեսնենք՝ ինչով կլցնենք։ Հետո տեսում են, որ շենքում համալսարան չի լինի, դառնում է ռեստորան։ Պետք է ներսից, խորքային տեսնենք, թե  ինչ տեսք կունենա ծրագրի մասնակիցների շենքը, ինչպիսի շենք իրենք կարող են կառուցել վաղը։

Ինչպես դիզայնը կարող է փոխել կյանքի որակը

Արամ Մեհրաբյան  

Գրաֆիկ դիզայնն անմիջական կապ ունի արդյունաբերական հեղափոխությունների հետ։ Արդյունաբերության զարգացման հետ փոխվեց սպառող-արտադրող հարաբերությունը, դիզայնը շատ մեծ նշանակություն ձեռք բերեց, դպրոցներ ստեղծվեցին։ Մենք անմասն էինք այդ պրոցեսից, որովհետեւ մեր տնտեսությունը մեկուսացած էր, իսկ Խորհրդային միությունում ապրանքի տեսքի, գովազդի պահանջարկ առանձնապես չկար։

Մեզ համար սա նորություն է, բայց կարելի է վստահաբար ասել, որ մենք կարող ենք ոչ միայն չսահմանափակվել հայկական շուկայով, այլեւ՝ հանդգնություն ունենալ համաշխարհային մեծ շուկայի մասը կազմելու։ Վկայությունը «Բեքբոն» ընկերությունն է, որն առնվազն վերջին երկու տարում իր հավակնոտ ծրագրերով ցույց տվեց, որ դա հնարավոր է։

Ստեփան Ազարյան 

Տարբեր ճանապարհներով փորձում ենք միջազգային որակը բերել Հայաստան։ Ճանապարհներից մեկը մրցույթներին մասնակցելն է, որը մի քանի առավելություն ունի. մնում ենք տեմպի մեջ, թարմ, շարժվում ժամանակին համաքայլ, շփվում ենք մասնագետների հետ, հետազոտություններ, վերլուծություններ, եզրակացություններ անում՝ ինչպես լինել առաջատար։ 

Սկզբում մեզ դրսի շուկան էր հետաքրքրում, որովհետեւ այդ ժամանակ Հայաստանում չունեինք բավարար պատվերներ, որակը գնահատված չէր։ Դրսում կարող էինք սովորել, հաստատվել, կրթվել։ Տարիներ առաջ մեր գլխավոր նպատակը միջազգային շուկա դուրս գալն էր, հիմա՝ վերադառնալը։ 

Այսօր իրավիճակը փոխվել է։ Տեղացի արտադրողը, բիզնեսմենն ուզում է իր արտադրանքը մրցունակ լինի: Պատվիրատուն այսօր շատ ավելի բանիմաց է, պահանջկոտ, գրագետ, ինչը նույնպես պարտավորեցնում է մասնագետներին։

Հիմա փորձում ենք դիզայնի միջոցով փոխել մեր կյանքի որակը։ 1-2 տարի առաջ սա ամպագորգոռ կհնչեր, բայց հիմա համարձակ բարձրաձայնում ենք այդ մասին։ 

Պատվիրատուն հասկանում է, թե ինչ ուժ ունի դիզայնը սպառողին գրավելու, նրա վրա ազդելու, արտադրանքը վաճառելու հարցում, ավելի շատ է վստահում դիզայներին։ Երբ դիմում են մեզ, հստակ խնդիր ենք դնում. եթե արտադրանքը որակյալ չէ, եթե արտարդրողն իր ընտանիքում այն չի օգտագործում, մենք այդ ապրանքի դիզայնը չենք անի։ 

Տարբեր ճանապարհներով փորձում ենք համոզել, որ փոխի որակը, որ տեսքն ու բովանդակությունը համապատասխանեն, որպեսզի սպառողն իրեն խաբված չզգա։ Եթե գովազդային արշավ ես անում, շատ մեծ գումար, ռեսուրս ես ծախսում, որակը չփոխելն անտրամաբանական է։

Ընկերություններից մեկը մեզ դիմել էր դիզայնի համար։ Ես՝ որպես սպառող, նրանց արտադրանքը չէի օգտագործում։ Խնդիր դրեցի՝ փոխեք որակը, կամ մենք չենք անի դիզայն։ Քանի որ նախկինում այլ արտադրանքի առիթով համագործակցել ենք եւ կար փոխվստահության, հումքը փոխեցին։ Ունեցանք եռակողմ հաղթանակ՝ հաղթեցինք մենք, պատվիրատուն եւ սպառողը։ Այսպես, փոքր քայլերով, փորձում ենք մեր հասարակության կյանքի որակը բարձրացնել։

Դիզայների պատասխանատվության եւ նրա ձեռքում հայտնված «զենքի» մասին 

Ստեփան Ազարյան 

Մենք խոսեցինք արտադրանքի արտաքին եւ ներքին համապատասխանության մասին, նույնը վերաբերում է նաեւ վիրտուալ աշխարհին: 

Պատկերային հաղորդակցությունը ժամ առ ժամ կարեւորվում է։ Եվ կա մի կարեւոր, առանցքային հարց՝ պատասխանատվությունը. դու սո՞ւտ ես խոսում, թե՝ ոչ, ի՞նչ ես փոխանցում, ի՞նչ ես սովորեցնում։ Ամենախոցելին այն սերունդն է, որն ապագան է կերտելու։ Կարող ես գեղեցիկ պատկերներով գրավել ու տանել խաղերի, շոուների, դատարկությունների, մինչեւ իսկ՝ արատավոր երեւույթների դաշտ։ 

Այսինքն՝ պատկերային հաղորդակցության գործիքաշարին տիրապետելն իր հետ բերում է լուրջ պատասխանատվություն։ Պետք է հասկանաս, որ ձեռքումդ լուրջ ազդեցություն ունեցող զենք է։

Արամ Մեհրաբյան  

Մեր մասնագիտությունը նմանեցնում են լարախաղացի աշխատանքին, որը աջ եւ ձախ հավասարակշռությունը պահելու պայմաններում՝ պետք է առաջ գնա։ 

Եթե լարախաղացի դեպքում երկու, մեր պարագայում հավասարակշռությունը պահելու նվազագույնը 4 կողմ կա՝ պատվիրատուի ցանկությունը, հասարակության պահանջը, քո՝ մինչ այդ արած աշխատանքը, քո հավակնությունները, քաղաքացիական պատասխանատվությունը։  Ինչպե՞ս պահես այդ նուրբ սահմանները, հավասարակշռությունը։ Սա մեր դասընթացի առանցքային ու ամենակարեւոր հարցերից է։

«Բեքբոն»-ի բացած դարպասներն ու Հայաստանի մեծ ներուժը

Ստեփան Ազարյան 

Անցած տարի «Բեքբոն բրենդինգ»-ը փաթեթավորման, բրենդավորման ոլորտում ճանաչվեց «Տարվա լավագույն ընկերություն»։ Մենք մրցել ենք աշխարհի ամենահայտնի եւ անհայտ բրենդեր ստեղծողների հետ։ Դա շատ մեծ ձեռքբերում էր մեզ, մեր ընկերության եւ Հայաստանի համար։ 

Թիմին դեպի այս արդյունքներն առաջնորդելու տեսլականը, սեփական ուժերի հանդեպ հավատը ուսանող տարիքում է ձեւավորվել։ Դրանում մեծ ներդրում է ունեցել Արամը, որին ճանաչում եմ 14 տարեկանից, իսկ առաջին կուրսից ինտենսիվ շփվում ենք։ Նա նաեւ իմ առաջին գործատուն է եղել։ Սա մի մեծ էքսպերիմենտ էր, եւ հիմա ուզում ենք այն կրկնել, շարունակել երկրի մասշտաբով, որ շատ «Բեքբոն»-ներ ծնվեն։

Արամ Մեհրաբյան  

20 տարի առաջ դիզայնին առնչվող միտումների, նոր նախագծերի մասին իմանալու միակ աղբյուրը միջազգային ամսագրերն էին, որոնց բաժանորդագրվում էինք: Գիտեինք, որ մի օր մեր հայկական ընկերություններն էլ են հայտնվելու այնտեղ, բայց որ այսքան շուտ, երեւակայել չէինք կարող։ Մի քանի օր առաջ «Բեքբոն»-ի աշխատանքները, որպես համաշխարհային լավագույն նմուշներ, հրատարակվել են «Communication arts» ամսագրում։ Սա ոչ թե պատահական մրցույթի, այլ տարիների կենտրոնացած աշխատանքի, կրթության արդյունք է։ 

Միտում չկա որեւէ հաջողություն, հաղթանակ սեփականաշնորհելու։ Ես ուզում եմ, որ նրանք, ովքեր այս ոլորտում են, հասկանան, որ ոչ թե դուռ, այլ դարպաս է բացվել, որ այս հնարավորությունից պետք է օգտվել։ Կլինի «Բեքբոն»-ի հետ համագործակցությամբ, թե՝ անկախ, նշանակություն չունի։ Այս հնարավորությունը պետք է բազմապատկել, ընդարձակել։ 

Ես գրեթե վստահ եմ, որ Հայաստանում կարող ենք ստեղծել դիզայներական լավագույն դպրոցները։ Սկզբում կարող ենք կենտրոնանալ Հայաստանի վրա, հետո տարածաշրջանի, եւ, ինչու չէ, հավակնություններ ունենալ համաշխարհային մակարդակում։ Դրա համար կան բոլոր նախադրյալները, կարեւոր ազդակը երիտասարդների ստեղծարար մտածողությունն է, որն ավելի զգացական, բնազդային է եւ պետք է գիտելիքներով հզորացնել։

Լուսինե Ղարիբյան

Լուսանկարները՝ Էմին Արիստակեսյանի