Сын түзелмей, мін түзелмейді
1933 жылдың декабрінен бастап Қарағандының осы Киров атындағы үшінші шахтасына забойщик болып жұмысқа түстім. Ол кезде No3-26 шахта деп аталатын. Донбасстан забойщиктікті үйреніп келген бізге ауылдан келген бір-бір жасты қосып беріп жатыр. Өзіміз донбасстықтардан үйренсек, бұл жерде басқаны үйрететін болдық. Менің қасыма да бір кісіні қосып берді. Оның аты Жолдыбай еді. Ой, өзі де жалқау еді. Рас, ауылдан келген жастардың ішінде жұмысты ынтасымен істеп, забойщиктікті тез үйренгендер де көп болды. Ал Жолдыбайдың басы толған ұйқы, қай жер болса да сол жерге қисая кетеді. Және нағыз ас ішіп, аяқ босатардың өзі еді. Құрбылары:
— Ұйқысы бір қанбаған,
Он кашыны жалмаған.
Қыз,...