«Կարծում եմ՝ իմ մասնագիտության մեջ ամենամեծ դժվարությունը հոգեբանական ապրումներն են ու անզորության զգացողությունը». Ա. Ավագյան
Աննա Ավագյանը ապագա ուռուցքաբան-արյունաբան է, իր ավագ գործընկերների նման պայքարում է, որպեսզի փրկվեն կյանքեր։ Ապագա բժշկուհին սիրում է իր մասնագիտությունը, խոստովանում է՝ դժվարություններ էլ կան:
«Լինելով մանկական ուռուցքաբան-արյունաբան՝ կարծում եմ, որ իմ մասնագիտության մեջ ամենամեծ դժվարությունը հոգեբանական ապրումներն են ու անզորության զգացողությունը, որն առաջանում է երկարատև բուժումից հետո երեխային կորցնելուց հետո, կարծում եմ՝ որևէ ֆիզիկական ծանրաբեռնվածություն չի կարող համեմատվել այդ զգացողությունների հետ»,- ԳԱԼԱ-ի հետ զրույցում ասում է Աննան։
Նա նշում է, որ չնայած պանդեմիայի օրերին կամավոր չի եղել ինֆեկցիոն բաժանմունքներում կամ մեկուսարաններում, բայց այս օրերին մյուս օրդինատորների հետ աշխատել է կամավորական հիմունքներով:
«Ցանկացած աշխատանք կատարելիս ինձ համար ամենակարևորն է, որ այն բավարարի իմ հետաքրքրությունները։ Կարևորում եմ կյանքում օգտակար լինելու ցանկությունը, այդ իսկ պատճառով չեմ կարող ասել, որ դիմել եմ կամավորությանը գիտակցված, պարզապես միշտ պահանջ եմ ունեցել ուսումնական պրոցեսից դուրս զբաղվելու հետաքրքիր և օգտակար գործով։ Կարող եմ ասել, որ կամավորությունն ինձ համար առաջին հերթին ինքնադրսևորման և ինքնաարտահայտման միջոց է»։
Աննայի կարծիքով՝ երբ քեզ օգտակար ես զգում, ստանում ես մոտիվացիայի և էներգիայի մի մեծ չափաբաժին։
Աննա Ավագյանը պատմում է, որ երեխաների հետ աշխատանքը լի է զվարճալի դեպքերով. «Անգամ քաղցկեղի նման ծանր հիվանդություն ունենալու պարագայում երեխաները շարունակում են պահել իրենց կենսուրախությունը և դրական տրամադրվածությունը։ Որպես հետաքրքիր փաստ՝ կարող եմ նշել, որ մեր երեխաների մեծ մասին մենք զվարճալի մականուններ ենք տալիս, որի հետևանքով բժիշկների զրույցներում հաճախ կարելի է լսել նմանատիպ արտահայտություններ. «Գնոմիկը այսօր չի ջերմել» կամ «Կուզյայի անալիզներում որևէ շեղում չի հայտնաբերվել»»։
Ապագա բժշկի կարծիքով՝ բժիշկ-պացիենտ հաջողված հարաբերությունների գրավականը փոխվստահությունն է և միավորվածությունը հիվանդության դեմ պայքարում. «Հատկապես երեխաների պարագայում շատ կարևոր է, որ փոքրիկ պացիենտը գիտակցի, որ նա լիովին վերահսկում է բուժման ընթացքը, և իր կարծիքը և ցանկությունները հաշվի են առնվում բուժանձնակազմի կողմից։ Ըստ իս, լավագույն տարբերակն է, երբ երեխան իր բժշկին ընկալում է որպես ավագ ընկեր, որն անտարբեր չէ իր առողջության և ապրումների նկատմամբ։ Իհարկե, գործնականում հարաբերությունների նման մակարդակին հասնելը բավականին դժվար է, հատկապես հաշվի առնելով, որ շատ ընտանիքներում ընդունված է երեխաներին սաստելու նպատակով նրանց բժիշկներով վախեցնել՝ ասելով. «Քեզ լավ պահիր, թե չէ կտանենք բժշկի մոտ, բժշկին կասենք՝ քեզ կսրսկի»:
Բնականաբար արմատացած այդ բացասական վերաբերմունքը շատ դժվար է լինում կոտրել, սակայն ժամանակի ընթացքում, երբ երեխան տեսնում է իր հանդեպ հոգատարությունը, ինչպես նաև հոգեբանի և ավագ մասնագետների օգնությամբ այդ դժվարությունները հաջողվում է հաղթահարել և ստեղծել փոխվստահության մթնոլորտ»։
Աննա Ավագյանն անդրադառնում է նաև կորոնավիրուսին, նշում՝ մարդիկ բավականին իրազեկված են: «Իրազեկման պակաս մեր հասարակությունը չունի, անհրաժեշտ ինֆորմացիան մատուցվում է բոլոր շերտերին հասանելի կերպով, սակայն, ցավոք սրտի, մեր բնակչության շրջանում, ինչպես ցանկացած հասարակության մեջ, կան ու միշտ կլինեն մարդիկ, ովքեր չեն գիտակցում սոցիալական պատասխանատվությունը կամ անգամ այն գիտակցելու պարագայում էլ այս կամ այն պատճառով չեն ցանկանում ենթարկվել սահմանված կանոններին։
Այս պանդեմիան մեզ ապացուցեց, որ սա համաշխարհային խնդիր է, որն առկա է անգամ ամենազարգացած երկրներում։ Կարծում եմ՝ անիմաստ է սպասել, որ ամբողջ հասարակությունը կգիտակցի այդ պատասխանատվությունը, ըստ իս, ավելի արդյունավետ է սահմանել կանոնների պահպանման խիստ վերահսկողություն»,- եզրափակեց ապագա բժշկուհին։
The post «Կարծում եմ՝ իմ մասնագիտության մեջ ամենամեծ դժվարությունը հոգեբանական ապրումներն են ու անզորության զգացողությունը». Ա. Ավագյան appeared first on ԳԱԼԱ.