Քիչ առաջ նոր տեղեկություն. Սարգսյանների գործը շատ վատ են. տեսեք ինչ է եղել նրա աղջկան

ՀՀ 3-րդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի եղբոր՝ Լևոն Սարգսյանի դուստրը, որը հետախուզման մեջ էր, ներկայացել է նախաքննական մարմին: Այս մասին Իրավաբան.net-ին հայտնում են հատուկ քննչական ծառայությունից:

Անի Սարգսյանը ՀՔԾ է ներկայացել սեպտեմբերի 1-ին, նրա համար խափանման միջոց է ընտրվել չհեռանալու մասին ստորագրությունը:

Ինչպես ավելի վաղ հայտնել էինք, 29.06.2018թ.-ին ՀՀ հատուկ քննչական ծառայության վարույթ է ընդունվել հայտարարագրման ենթակա գույքը թաքցնելու և ապօրինի հարստանալու դեպքերի առթիվ ՀՀ ԿԱ պետական եկամուտների կոմիտեի քննչական վարչությունում հարուցված քրեական գործը, որի համաձայն` պաշտոնատար անձ հանդիսացող Լյովա Սարգսյանը, նրա որդին և դուստրը` Նարեկ և Անի Սարգսյանները, կասկածվում են ՀՀ քրեական օրենսգրքի 310.1-րդ հոդվածի 1-ին մասով և 314.3-րդհոդվածի 2-րդ մասով նախատեսված հանցավոր արարքների կատարման մեջ:

Այսպես, «ՋԼՋ Պրոյեկտ Քոմփանի» ՍՊԸ բաժնետեր Նարեկ Սարգսյանի բնակության վայրում կատարված խուզարկության ընթացքում հայտնաբերվել և առգրավվել են նրա, իր հետ համատեղ բնակվող հոր՝ Լյովա Սարգսյանի և քրոջ՝ Անի Սարգսյանի անվամբ 2017թ.-ի 2-րդ կիսամյակի ընթացքում որպես ավանդ ՀՀ-ում գործող բանկերից մեկում ներդրված շուրջ 6 միլիոն 800 հազար ԱՄՆ դոլար գումարով ավանդի պայմանագրեր:

Քննությամբ պարզվել է նաև, որ ՀՀ հատուկ հանձնարարություններով դեսպան, պաշտոնատար անձ հանդիսացող Լյովա Սարգսյանն ու վերջինիս դուստրը 2017թ.-ի հաշվետու ժամանակաշրջանի համար հայտարարատու պաշտոնատար անձի համար սահմանված դեպքերում և կարգով ՀՀ բարձրաստիճան պաշտոնատար անձանց էթիկայի հանձնաժողով են ներկայացրել իրենց գույքի և եկամուտների հայտարարագրերը, որտեղ չեն հայտարարագրել իրենց կողմից որպես ավանդ ներդրված գումարները և թաքցրել են դրանք, ինչը հանգեցրել է Լյովա Սարգսյանի և Անի Սարգսյանի մասով առանձնապես խոշոր չափերով գույքի չհայտարարագրմանը, ինչպես նաև հաշվետու ժամանակահատվածում նրանց գույքերի ավելացումն էականորեն գերազանցել է նրանց օրինական եկամուտները, ինչը ողջամտորեն չի հիմնավորվում հայտարարագրերով, այսինքն` վերջիններս ապօրինի հարստացել են:

Պարզվել է նաև, որ Նարեկ Սարգսյանը նույնպես թաքցրել է հայտարարագրման ենթակա գույքը: 2017թ.-ի հաշվետու ժամանակահատվածում նրա գույքի ավելացումն էականորեն գերազանցել է նրա օրինական եկամուտները, ինչը ողջամտորեն չի հիմնավորվում հայտարարագրերով, այսինքն` վերջինս նույնպես ապօրինի հարստացել է:

29.06.2018թ.-ին ՀՀ հատուկ քննչական ծառայության քննիչի որոշմամբ Լյովա, Նարեկ և Անի Սարգսյանների նկատմամբ որպես խափանման միջոց է ընտրվել ստորագրությունը չհեռանալու մասին:

Նախաքննությունը շարունակվում է:

Իրավաբան.net

Քիչ առաջ նոր տեղեկություն. Սարգսյանների գործը շատ վատ են. տեսեք ինչ է եղել նրա աղջկան

In consequence, Foss actively promoted the performance and sought publication of music by Ralph Vaughan Williams, William Walton, Constant Lambert, Alan Rawsthorne, Peter Warlock (Philip Heseltine), Edmund Rubbra and other English composers. In what the Press called «the most durable gentleman’s agreement in the history of modern music,»[76] Foss guaranteed the publication of any music that Vaughan Williams would care to offer them. In addition, Foss worked to secure OUP’s rights not only to music publication and live performance, but the «mechanical» rights to recording and broadcast. It was not at all clear at the time how significant these would become. Indeed, Foss, OUP, and a number of composers at first declined to join or support the Performing Right Society, fearing that its fees would discourage performance in the new media. Later years would show that, to the contrary, these forms of music would prove more lucrative than the traditional venues of music publishing.[78]

Whatever the Music Department’s growth in quantity, breadth of musical offering, and reputation amongst both musicians and the general public, the whole question of financial return came to a head in the 1930s. Milford as London publisher had fully supported the Music Department during its years of formation and growth. However, he came under increasing pressure from the Delegates in Oxford concerning the continued flow of expenditures from what seemed to them an unprofitable venture. In their mind, the operations at Amen House were supposed to be both academically respectable and financially remunerative. The London office «existed to make money for the Clarendon Press to spend on the promotion of learning.»[79] Further, OUP treated its book publications as short-term projects: any books that did not sell within a few years of publication were written off (to show as unplanned or hidden income if in fact they sold thereafter). In contrast, the Music Department’s emphasis on music for performance was comparatively long-term and continuing, particularly as income from recurring broadcasts or recordings came in, and as it continued to build its relationships with new and upcoming musicians. The Delegates were not comfortable with Foss’s viewpoint: «I still think this word ‘loss’ is a misnomer: is it not really capital invested?» wrote Foss to Milford in 1934.[80]

Thus it was not until 1939 that the Music Department showed its first profitable year.[81] By then, the economic pressures of the Depression as well as the in-house pressure to reduce expenditures, and possibly the academic background of the parent body in Oxford, combined to make OUP’s primary musical business that of publishing works intended for formal musical education and for music appreciation—again the influence of broadcast and recording.[81] This matched well with an increased demand for materials to support music education in British schools, a result of governmental reforms of education during the 1930s.[82] The Press did not cease to search out and publish new musicians and their music, but the tenor of the business had changed. Foss, suffering personal health problems, chafing under economic constraints plus (as the war years drew on) shortages in paper, and disliking intensely the move of all the London operations to Oxford to avoid The Blitz, resigned his position in 1941, to be succeeded by Peterkin.[83]