O υδάτινος παράδεισος στη μέση της ερήμου που έγινε… φάντασμα

Πως μπορεί μια κοινωνία να εξαφανιστεί μαζί με την φύση στην οποία ζούσε, αποτελώντας παράδειγμα προς αποφυγή για όλους.

Κάποτε, ανάμεσα στους 500.000 επισκέπτες ήταν και διασημότητες όπως οι Φρανκ Σινάτρα και Beach Boys, που ανυπομονούσαν να το επισκεφτούν για ψάρεμα, βαρκάδα και θαλάσσιο σκι. Σήμερα, έχουν απομείνει μόλις 250 κάτοικοι, αναπολώντας τις περασμένες δόξες, δίχως όμως να το βάζουν κάτω.

Τι συνέβηm, όμως, στην ειδυλλιακή Θάλασσα Σάλτον στη μέση της ερήμου στη Καλιφόρνια εξφανίζοντας ανθρώπους, ζώα και μια… θάλασσα;

Όλα ξεκίνησαν το 1905, από ένα ευργετικό ατύχημα, όταν τα νερά του ποταμού Κολοράντο άρχισαν να χύνονται στη κομητεία Imperial, λόγω ενός άθλια συντηρημένου συστήματος άρδευσης μιας εταιρείας της περιοχής της Αναπτυξιακής Εταιρείας της Καλιφόρνιας (California Development Company).

Αυτή η ατυχία όμως δημιούργησε σταδιακά μια τεράστιας έκτασης λίμνη 1.372 τ.χλμ, δηλαδή πάνω από 13 φορές τη λίμνη Τριχωνίδα, τη μεγαλύτερη της Ελλάδας. Πρόκειται για την Θάλασσα Σάλτον (Salton Sea).

Στις όχθες της λίμνης βρίσκεται η πόλη Bombay Beach, το χαμηλότερο κατοικημένο σημείο στις ΗΠΑ και σε ολόκληρη τη Βόρεια Αμερική, το οποίο βρίσκεται κάτω από τα επίπεδα της επιφάνειας της θάλασσας.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ειδικά τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 το Salton Sea έγινε ένα σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο και το Bombay Beach ήταν υπέρτατος τουριστικός προορισμός.

Σύντομα, αυτή η όμορφη όαση έγινε ένα ακμάζον θέρετρο στην έρημο, προσελκύοντας πάνω από μισό εκατομμύριο τουρίστες κάθε χρόνο, συμπεριλαμβανομένων των μεγάλων διασημοτήτων της εποχής, όπως η ηθοποιός και τραγουδιστής Μπινγκ Κρόσμπι ή οι Σόνι & Σερ.

Οι επισκέπτες περνούσαν τις μέρες τους κολυμπώντας, κάνοντας θαλάσσιο σκι και γκολφ και τις νύχτες τους στο Yacht Club, κάνοντας πάρτι μέχρι να βγει ο ήλιος το επόμενο πρωί. Η θάλασσα ήταν πλούσια σε μπαρμπούνια, κυπρίνους και τιλάπια.

Ο οικολογικός Αρμαγεδώνας

Όλα αυτά όμως αλλάξανε τη δεκαετία του 1970.

Τότε οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να παρατηρούν ότι στην πανέμορφη λίμνη κατέληγαν αλμυρές χημικές ουσίες. Έτσι όταν μπήκε η δεκαετία του 1980 η άγρια φύση είχε υποστεί τρομακτική καταστροφή.

Πολλοί κάτοικοι γύρω από το Salton Sea, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στο Bombay Beach, άρχισαν να εγκαταλείπουν την περιοχή με τις οικογένειές τους λόγω της μυρωδιάς των ψαριών που πέθαιναν, του φόβο των προβλημάτων υγείας, τις πλημμύρες και της αποστράγγισης της θάλασσας.

Επειδή η Θάλασσα Σαλτ δεν είχε διέξοδο, τα νερά της έπρεπε είτε να εισχωρήσουν στο έδαφος είτε να εξατμιστούν, επιτρέποντας έτσι εξαιρετικά υψηλά επίπεδα αλατιού. Σήμερα, η αλμυρότητα της λίμνης είναι 50% μεγαλύτερη από αυτή των Ωκεανών!

Η αυξανόμενη αλατότητα και η συνολική γεωργική ρύπανση μετέτρεψαν τη λίμνη από καταφύγιο για τα ψάρια σε τάφο τους, και κατά συνέπεια τα πουλιά δεν μπορούσαν να τραφούν με ψάρια, καθώς δεν υπήρχαν πλέον.

Έκθεση του Ινστιτούτου Ειρηνικού του 2019 ανέφερε ότι δέκα χρόνια νωρίτερα, υπήρχαν περίπου 100 εκατομμύρια ψάρια. Τώρα, περισσότερο από το 97% αυτών των ψαριών έχει φύγει.

Επίσης, η τοξική σκόνη άρχισε να εξαπλώνεται και σε ορισμένες περιπτώσεις έφτασε μέχρι το Λος Άντζελες.

Όπως αναφέρουν οι New York Times, οι θερμοκρασίες του καλοκαιριού μπορεί να φτάσουν τους 49°, οι δονήσεις από το ρήγμα του Άγιου Αντρέα γίνονται αισθητές συχνά, οι δοκιμές βομβών από κοντινές στρατιωτικές εγκαταστάσεις μπορούν να ακουστούν και να γίνουν αισθητές και ο αέρας είναι τόσο τοξικός από τη χρήση φυτοφαρμάκων, τα καυσαέρια, τις εκπομπές εργοστασίων και τη σκόνη που αναδύεται από την υποχώρηση της Θάλασσας Σάλτον, ώστε τα ποσοστά άσθματος στα παιδιά είναι τριπλάσια από τον εθνικό μέσο όρο.

Σε λίγα χρόνια, η Θάλασσα Σάλτον θα έχει χάσει τα τρία τέταρτα του όγκου της.

«Εν ολίγοις, η πόλη έγινε θανάσιμος κίνδυνος για τον πληθυσμό της, και έτσι έφυγαν με ό,τι μπορούσαν, αφήνοντας πίσω τους σπίτια σε αποσύνθεση και ένα σωρό καλές αναμνήσεις». Ενώ το 1990 ήταν πάνω 1000 οι κάτοικοι, σήμερα είναι μεταβίας 230-250.

Επίσης η δημοτικότητα της εντυπωσιακής πόλης άρχισε να πέφτει, και λόγω των πλημμυρών, που οδήγησαν τη στάθμη του νερού να ανέβει τόσο πολύ, που η πόλη σχεδόν βυθίστηκε. Στη δεκαετία του 1980, νεκρά ψάρια ξεβράστηκαν στην άμμο, κουφάρια πανέμορφων άλλοτε αυτοκινήτων σκούριασαν στον ήλιο και η ακτή είναι γεμάτη σάπια λάστιχα.

Σήμερα, πολλοί από τους εναπομείναντες κατοίκους φέρεται να είναι είτε πολύ φτωχοί για να μετακινηθούν είτε πολύ συνδεδεμένοι με την ιστορία της περιοχής για να την εγκαταλείψουν.

Ο πληθυσμός του Bombay Beach περιγράφεται ως «κυρίως ηλικιωμένοι κάτοικοι» που «ζουν σε ένα πλέγμα από τροχόσπιτα και εκκεντρικά (και, μερικές φορές, περίτεχνα) μικρά σπίτια και παράγκες».

Το 2021, το 60,9% των κατοίκων της παραλίας της Βομβάης ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, σε σύγκριση με τον εθνικό μέσο όρο του 12,6%.

Οι περισσότεροι από τους λίγους κατοίκους χρησιμοποιούν καρότσια του γκολφ για να μετακινηθούν, καθώς το πλησιέστερο βενζινάδικο βρίσκεται 32 χλμ. μακριά.

Υπάρχουν δύο καταστήματα στην πόλη, το ένα από τα οποία είναι ψιλικατζίδικο και το πλησιέστερο νοσοκομείο βρίσκεται σε απόσταση 45 λεπτών στο Brawley. Το μπαρ και το εστιατόριο του Ski Inn είναι το μόνο κατάστημα για φαγητό και ποτό στην πόλη.

Στην πρόσφατη, όμως, επίσκεψη της στην πόλη, η Αμερικανίδα συγγραφέας Jaime Lowe εντυπωσιάστηκε από τους ανθρώπους που απέμειναν.

«Οι άνθρωποι που ζουν στο Bombay Beach μένουν επειδή η πόλη προσφέρει μια δεμένη κοινότητα εν μέσω καταστροφής. Αν και οι κάτοικοί του αντιμετωπίζουν περιβαλλοντικές αντιξοότητες σε καθημερινή βάση, δείχνουν επίσης πώς να περιηγηθούν στο αβέβαιο μέλλον που αντιμετωπίζουμε όλοι – παραμέληση, αγώνας για λιγοστούς πόρους, καταστροφή της πατρίδας μας, αίσθηση ότι δεν έχουμε πού να πάμε. Αποτελούν παράδειγμα για το πώς οι άνθρωποι μπορούν να επιβιώσουν μαζί στα σύνορα του άγριου κλίματος».

Μη πληροφορίες από New York Times, Wikipedia, California.com, All that’ s Interesting