Καταγγέλλοντας πολιτικά πρόσωπα
Υπάρχει μια «επικαιρότητα» που αν προλάβεις και τη σχολιάσεις αυθημερόν, έχει καλώς. Διαφορετικά μοιάζει σαν να ανακινείς ένα ξεθυμασμένο υλικό για λόγους όχι τόσο κολακευτικούς για σένα που το επιχειρείς. Αλλά υπάρχει και μια «επικαιρότητα» που ο σχολιασμός της παραμένει εξίσου απαιτητικός όπως μάλιστα γίνεται ακόμη περισσότερο διαφωτιστικός, αν και έχει μεσολαβήσει ένα σημαντικό χρονικό διάστημα όσον αφορά το σχολιαζόμενο περιστατικό. Ο λόγος για τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κώστα Αρβανίτη και για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο ώστε να συγκροτηθεί η απόφανση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ότι στην Ελλάδα δεν λειτουργεί το κράτος δικαίου.
Ακόμη και αν δεν ζητούσε κανείς από τον αναφερόμενο ευρωβουλευτή να διαθέτει ένα εύρος παιδείας ώστε να γνωρίζει τον ισπανό φιλόσοφο Χοσέ Ορτέγα υ Γκασέτ που έχει γράψει πως «είσαι με την πατρίδα σου είτε έχει δίκιο είτε έχει άδικο», μπορεί να τον ψέξεις για μια στοιχειώδη έλλειψη ευαισθησίας να συντάσσεται με μια τόσο σοβαρή κατηγορία που, ακόμη και τεκμηριωμένη, σε κάνει τόσο περίσκεπτο και μελαγχολικό ώστε δεν αφήνει περιθώρια για κανενός είδους πολιτικάντικης εκμετάλλευσης. (Με την ευκαιρία να σημειώσουμε πως τον Χοσέ Ορτέγα υ Γκασέτ τον γνωρίσαμε στην Ελλάδα χάρη στον αλησμόνητο συγγραφέα Κώστα Ε. Τσιρόπουλο που τον περιέλαβε στη σειρά «Ισπανική Βιβλιοθήκη» των «Εκδόσεων των Φίλων»).
Με την προϋπόθεση λοιπόν ενός «κενού», όπως αυτό του έλληνα ευρωβουλευτή, που μπορεί ωστόσο για τους καλοπροαίρετους τουλάχιστον να δικαιολογηθεί, αναπάντητα παραμένουν ένα ερώτημα και μία απορία που δεν αφορούν μόνο τον ίδιο, αλλά το σύνολο σχεδόν των ελλήνων πολιτικών, όταν, κατηγορώντας την εκάστοτε κυβέρνηση, μοιάζει να εξαιρούν τον εαυτό τους σε σχέση με καθετί μεμπτό και κατακριτέο ενδέχεται να συμβαίνει στην πολιτική ζωή της χώρας. Χωρίς να αντιλαμβάνονται πως αυτοκαταγγέλλονται με τον πιο καταγέλαστο τρόπο αναγνωρίζοντας, άμεσα ή έμμεσα, πως υπεύθυνοι μπορεί να αισθάνονται και να είναι μόνον όταν έχουν εξουσία. Και παρακάμπτοντας ή αποσιωπώντας σκοπίμως πως ένα πολλοστημόριο έστω ευθύνης για ό,τι δυσάρεστο καταγγέλλεις σου αναλογεί αφού υπάρχεις και λειτουργείς μέσα σε έναν χώρο έστω και με περιορισμένες αρμοδιότητες. Οταν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου ως «σαρξ εκ της σαρκός» της πολιτικής συμπεριφέρεσαι χωρίς το «σύμπλεγμα» ότι έχεις υποχρέωση να λογοδοτείς μόνον όταν έχεις αναρριχηθεί στην εξουσία.
Υπεραμυνόμενος του καθεστώτος αυτού μεταβάλλεσαι σε ένα αναλώσιμο προϊόν, χωρίς την προοπτική ενός αποτυπώματος όχι μόνο στην πολιτική αλλά και γενικότερα στην κοινωνία, και επιπλέον νομιμοποιείς τη διαδοχή μιας απάνθρωπης τάξης πραγμάτων που εμφανίζει τις υποσχέσεις και τις διαψεύσεις ως κάτι φυσιολογικό ώστε να μπορεί να λογαριάζονται ως υπεύθυνοι για το καθετί που συμβαίνει μόνον ορισμένοι φορείς της πολιτικής ζωής. Θα έπρεπε κοντά σε τόσες άλλου είδους διεκδικούμενες χειραφετήσεις, να υπάρξει και μία χειραφέτηση πολυτιμότερη σε σχέση με όλες τις άλλες, η πολιτική δηλαδή ζωή να απαλλαγεί από το σύνδρομο ότι μόνο ως εξουσία μπορεί να είναι αποτελεσματική. Διαφορετικά οποιαδήποτε διορθωτική πρόθεση θα παραμένει ένα ανενεργό πρόσχημα αφού δεν θα είναι η ίδια που ενδιαφέρει, αλλά μια ανανεούμενη εκμετάλλευσή της τόσο μάλιστα καλά εδραιωμένη ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε ότι τη χρησιμοποιούν τόσο εκείνοι που τη μετέρχονται όσο και όποιοι συμβαίνει να την καταγγέλλουν.