Κι αν δεν σε λένε «Σοφία» ή «Ζέτα», τότε τι κάνεις;

Η βία είναι εδώ, δίπλα μας, στα σπίτια μας και στις παρέες μας. Χιλιάδες περιστατικά που δείχνουν ότι υπάρχει πρόβλημα σε μια κοινωνία που απλά κρύβει τους σκελετούς στην ντουλάπα της

Διάβαζα πρόσφατα ένα post μιας φίλης η οποία, σε λογοτεχνικό ύφος, περιέγραφε την περιπέτεια μιας ηθοποιού που καταδικάστηκε από μεγάλο σκηνοθέτη γιατί απλά… δεν του έκατσε.

Τέτοιες ιστορίες βρίθουν στο διαδίκτυο, αλλά και σε συζητήσεις στις παρέες. Αγνωστες ιστορίες, πολλές φορές οδυνηρές, που δεν έχουν να κάνουν με μια απλή σεξουαλική παρενόχληση.

Κάποιες φτάνουν στο επίπεδο ενός βιασμού, μιας σκληρής λεκτικής βίας, και φυσικά ξυλοδαρμού. Είτε σε εργασιακούς χώρους, είτε μέσα στα σπίτια και τις οικογένειες.

Οποιονδήποτε κι αν ρωτήσεις θα σου πει μια ιστορία για μια φίλη του (ή ένα φίλο του) που δέχθηκε σωματική ή ψυχολογική βία.

Που μπορεί να αντέδρασε, μπορεί να φώναξε, μπορεί να ούρλιαξε, αλλά μπορεί και να σιώπησε. Χιλιάδες οι περιπτώσεις «άγνωστων» γυναικών που δεν είχαν τα μέσα, τη δύναμη, τη στήριξη για να μιλήσουν.

Και στον κόσμο που ζούμε, στον κόσμο που ό,τι κι αν κάνεις μπαίνεις στο στόχαστρο, για σκεφτείτε όλες αυτές τις άγνωστες γυναίκες. Τραγουδίστριες, ηθοποιούς, εργαζόμενους σε γραφεία, σε πολιτικούς ή σε μεγάλες εταιρείες που είχαν μια τέτοια περιπέτεια.

Κι αν δεν είσαι Σοφία Μπεκατώρου; Κι αν δεν είσαι Ζέτα Δούκα; Τότε τι κάνεις;

Τι κάνεις όταν κανείς δεν σε αναγνωρίζει, ίσως κανείς δεν σου δίνει σημασία; Πώς μιλάς για μια τωρινή ή για μια παρελθούσα τραγική σου εμπειρία;

Πόσες κρυφές «Σοφίες» και «Ζέτες» υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία;

Ξέρατε ότι στην Ελλάδα γίνονται κάθε χρόνο σχεδόν 5.000 βιασμοί γυναικών; Και δεν είναι βιασμοί έξω στο δρόμο, από άγνωστους, κακούς ανθρώπους. Οι περισσότεροι είναι βιασμοί μέσα στη σχέση και στον γάμο. Ελάχιστοι από αυτούς τους βιασμούς δηλώνονται κυρίως λόγω των ενοχών ή του φόβου για τη ζωή του ή του φόβου για τον κοινωνικό στιγματισμό που αισθάνεται το θύμα.

Ξέρατε επίσης ότι σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της ActionAid το 85% των γυναικών στον γενικό πληθυσμό αναφέρει ότι έχει υποστεί κάποια σεξουαλικά παρενοχλητική συμπεριφορά στην εργασία;

Ξέρατε ότι 1 στις 10 γυναίκες αναφέρει ότι έχει υπάρξει θύμα απόπειρας σεξουαλικής επίθεσης ή απόπειρας βιασμού ή βιασμού, ενώ 1 στις 5 αναφέρει ότι έχει υπάρξει θύμα σεξουαλικού εκβιασμού;

Κι ότι το 92% των θυμάτων βίωσε επιπτώσεις σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο ενώ το 18% (1 στις 5 γυναίκες) συγκεκριμένα αναγκάστηκε να παραιτηθεί.

Ξέρατε ότι καταγράφονται πάνω από 10-13 χιλιάδες περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, με το 70% να αφορά σε γυναίκες; Από μαυρισμένα μάτια, μελανιές, μέχρι ξυλοδαρμοί και νοσηλεία στο νοσοκομείο;

Ξέρατε ότι εν μέσω πανδημίας τα περιστατικά κακοποίησης, κυρίως γυναικών, εντός της οικογένειας εκτινάχθηκαν;

Όλα αυτά είναι στοιχεία που δείχνουν ότι η έμφυλη βία είναι εδώ, είναι κρυφή ή φανερή, είναι ένα έγκλημα που φωνάζει ή που παραμένει σιωπηλό.

Οποιαδήποτε μορφή σεξουαλικής ή άλλης κακοποίησης συναντάται παντού, στα σπίτια μας, στις παρέες μας, στους χώρους εργασίας ή στη διασκέδασή μας.

Μπορεί να μην τα βλέπουμε, μπορεί να μην τα μαθαίνουμε ποτέ, αλλά είναι ένας εφιάλτης που μεγαλώνει.

Γι’ αυτό και πρέπει να μιλάνε οι «επώνυμοι», όποτε κι αν το κάνουν αυτό. Αρκεί αυτά που λένε να είναι αληθινά, αρκεί αυτά που ομολογούν να στηρίζονται σε πραγματικά γεγονότα και να μην γίνονται σε πλαίσια εντελώς διαφορετικά.

Ολοι πρέπει να μιλάνε για να βρίσκουν το θάρρος να βγαίνουν μετά και οι υπόλοιποι.

Γιατί αν δεν είσαι «Σοφία», αν δεν είσαι «Ζέτα» δεν σου δίνει κανείς σημασία. Όμως, το ποτήρι έχει ξεχειλίσει…