Ποιος φοβάται το ΚΚΕ

Το ΚΚΕ είναι ένα ιδιότυπο κόμμα. Αν και στην προπαγάνδα του συνέχεια μιλάει για ειρήνη, έχει φανατικά μέλη και οπαδούς που μπορούν να οργανώνονται σε μονάδες μάχης – έστω και συμβολικής. Από πολύ νωρίς στις οργανώσεις, οι κνίτες μαθαίνουν και τηρούν την αλφαβήτα του μιλιταριστικού ακτιβισμού: τους απολαμβάνουμε, κάθε τόσο, με στειλιάρια στα χέρια μεταμφιεσμένα σε σημαίες και με στρατιωτικό βάδισμα στις φοιτητικές διαδηλώσεις, στις απεργίες (όπου συμμετέχουν ως ψιλοί, πλάι σε ξεσκολισμένους παλαίμαχους) και στις κομματικές διαδηλώσεις.

Ο ρόλος του ΚΚΕ είναι διττός. Κάποιες φορές έχει κατηγορηθεί ότι είναι «δεκανίκι του συστήματος». Τον Οκτώβριο του 2011, την εποχή των Αγανακτισμένων, της άνω και της κάτω πλατείας με τις κρεμάλες και τις μούντζες στη Βουλή, είναι αλήθεια ότι δυνάμεις του ΚΚΕ συνέβαλαν στην αποτροπή μιας οργανωμένης βίαιης επίθεσης «αντισυστημικών» κατά του Κοινοβουλίου. Επίσης, στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, μετά το δημοψήφισμα του Αλέξη Τσίπρα, το 2015, ο γραμματέας του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας ήταν σαφής υποστηρίζοντας την ανάγκη η χώρα να μείνει στο ευρώ: «όταν μιλάει για ρήξη [το ΚΚΕ]», είπε, «δεν εννοεί μια ρήξη με το νόμισμα μόνο, μια έξοδο από το ευρώ μόνο».

Αλλά τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το ΚΚΕ επανανακάλυψε τον πολεμικό εαυτό του – και σε μεγάλο βαθμό συγκαταλέγεται, κι αυτό, στο πολύχρωμο παζλ του αντισυστημισμού που, σήμερα, εκφράζεται ως αντιμητσοτακισμός – είτε στα συλλαλητήρια για τα Τέμπη, είτε στον αριστερό αντισημιτισμό του «free Palestine», είτε τελευταία στα αγροτικά μπλόκα. Τα τελευταία χρόνια, το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα να προασπίσει τον χαρακτήρα της δικής του διαμαρτυρίας, εύκολα συναθροίζεται με τους άλλους ενώ, ιδίως στα αγροτικά μπλόκα, η αδιαλλαξία των διαμαρτυρομένων χρειάζεται τα στελέχη και την τεχνογνωσία του κόμματος.

Δεν είναι τυχαίο ότι το ΚΚΕ κατέβασε, με τις στολές τους και με ακάλυπτα τα χαρακτηριστικά τους, στρατιωτικούς, και στην πρόσφατη μεγάλη απεργία και στα μπλόκα. Μάλιστα πλέον βγάζουν και διάγγελμα στήριξης της απεργίας ή των μπλόκων, γεγονός που επισήμανα στα «ΝΕΑ» της 8/12/2025, όπου σημείωνα ότι η στρατιωτική ιδιότητα από μόνη της είναι ανασταλτική κάποιων δικαιωμάτων και, κυρίως, απαιτεί απ’ όσους την έχουν πολιτική ουδετερότητα. Αν «ο Ελληνικός Στρατός έχει διατηρήσει κάποια χαρακτηριστικά πειθαρχίας και αναφοράς σε κανόνες για τους άνδρες του», κατέληγα, θα ήταν αναμενόμενες έστω κάποιες πειθαρχικές συνέπειες για όσους παραβαίνουν τους κανόνες.

Ο πρώτος ένστολος από αυτούς που έβγαλαν διάγγελμα, ένας οπλίτης θητείας, προφανώς, τιμωρήθηκε. Η ποινή του είναι αστεία, 25 μέρες φυλακή και αποπομπή από τις Ειδικές Δυνάμεις – αλλά ήδη προκαλεί ακόμα μια διαμαρτυρία του ΚΚΕ. Το οποίο νομίζει ότι μπορεί να διαλύσει τον στρατό, όπως έχει κάνει με τα πανεπιστήμια – μάλιστα σε εποχή που ο στρατός είναι απαραίτητο να διατηρεί τη συνοχή του, ενόψει της ρωσικής απειλής κατά της Ευρώπης.

Αλλά το ΚΚΕ δεν είναι κάτι εξαιρετικό για να αντιμετωπίζεται με ανοχή από την αστυνομία και από τη δικαιοσύνη. Ζούμε σε κράτος δικαίου και δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει ένα κόμμα που δικαιούται να παραβιάζει νόμους.

Πάντα απορούσα βεβαίως, και συνεχίζω να απορώ, πώς το ΚΚΕ βρίσκει και τα κάνει. Από πού κι ως πού μπορούν να κλείνουν τους δρόμους; Από πού κι ως πού είναι ακαταδίωκτες διάφορες καταλήψεις; Από πού κι ως πού το ΚΚΕ δεν ελέγχεται για ζητήματα όπως η χρηματοδότησή του και οι επαγγελματικές δραστηριότητές του; Ποιος φοβάται το ΚΚΕ;

Βατραχομυομαχία

Από το πρώτο μεγάλο συλλαλητήριο για τα Τέμπη με σύνθημα το «Οξυγόνο», ήταν εμφανείς οι ομοιότητες με τις αντιμνημονιακές συγκεντρώσεις του Συντάγματος τα χρόνια της χρεοκοπίας. Αντισύστημα τότε, αντισύστημα και τώρα. Γερμανοτσολιάδες όσοι τότε επισήμαιναν τους κινδύνους. Απαξιωμένοι και σήμερα, συχνά ως «φρουρά» μάλιστα από ανώριμους που νομίζουν ότι η πολιτική κριτική είναι υπόθεση στρατών, όσοι εντόπισαν τις αντιστοιχίες.

Παρά τις επικρίσεις, πάντως, είναι δεδομένο ότι οι οργισμένοι πρωτεργάτες των συλλαλητηρίων για τα Τέμπη, αφού επένδυσαν στα ξυλόλια και τα μπαζώματα, τώρα ψηφοθηρούν στα διάφορα μπλόκα, φροντίζοντας να δηλώσουν και εκεί τον αντισυστημισμό τους. Ανάμεσά τους βρέθηκε και η Μαρία Καρυστιανού, η οποία όπως διαφαινόταν από την αρχή δύσκολα θα αντιστεκόταν στον πειρασμό να μην παίξει το χαρτί που μπορεί να την οδηγήσει στη Βουλή. Ηδη διάβασα ότι η πρότασή της είναι η δήμευση της περιουσίας των πολιτικών – και τη βρίσκω εμπνευσμένη και πολύ δημοκρατική.

Από το Σύνταγμα των Αγανακτισμένων, το αντισύστημα μας κληροδότησε τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Χρυσή Αυγή, τους ΑΝΕΛ… Σήμερα, μας φέρνει το ριμπράντινγκ του Τσίπρα και τη Μαρία Καρυστιανού που θα κονταροχτυπηθούν με Ζωή Κωνσταντοπούλου, Βελόπουλο, υπολείμματα του ΣΥΡΙΖΑ – και για πρώτη φορά με κοινή ατζέντα, με ΠΑΣΟΚ και ΚΚΕ. Αντισυστημικός αχός βαρύς. Η ώρα, δηλαδή, της σιωπηλής πλειοψηφίας.