Ανταλλαγές

Ερώτηση κρίσεως. Αν έχουμε τελικά ανταλλαγή κατεχόμενων εδαφών μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, η Ρωσία θα επιστρέψει τον Λευκό Οίκο ή θα τον κρατήσει;

Και αν τον επιστρέψει, θα τον δώσει πίσω με τον Τραμπ μέσα ή χωρίς;

Είναι ένα ζήτημα, το οποίο αναντίρρητα καθυστερεί την πρόοδο των διαπραγματεύσεων.

Διότι αν κάποτε οι Ρώσοι επιστρέψουν τον Τραμπ στον δυτικό πολιτισμό, θα χρειαστεί ίσως να λύσει μια σειρά από απορίες που είμαι βέβαιος ότι συμμερίζεται κάθε λογικός πολίτης της Δύσης.

Να μας πει, ας πούμε, από πότε αποφασίστηκε ότι οι Ρώσοι είναι φίλοι, σύμμαχοι και εταίροι μας. Από ποιον και με ποια επιχειρήματα.

Διότι στην Ευρώπη η κρατούσα κοινή γνώμη δεν διακατέχεται από καμία «αντιρωσική υστερία» που λέει ο Τσίπρας και διάφοροι οπαδοί ή υπάλληλοι του Πούτιν. Αντιθέτως βιώνει μια προφανή, σαφή και τεκμηριωμένη ρωσική απειλή.

Προ μηνός, η αμερικανική κυβέρνηση κυκλοφόρησε ένα κείμενο με τίτλο «Νέα στρατηγική εθνικής ασφάλειας».

Αποτελείται από 33 σελίδες στις οποίες το όνομα του Τραμπ αναφέρεται καμία εικοσαριά φορές, τις περισσότερες χωρίς λόγο.

Εκεί, η Ευρώπη αντιμετωπίζεται με προφανή εχθρότητα ή απαξία. Απειλείται με «πολιτιστικό αφανισμό». Και καλείται «να αποκαταστήσει μια σχέση στρατηγικής σταθερότητας με τη Ρωσία».

Τι μπορεί να σημαίνει αυτή η μπαρούφα; Γίνεται να κάνεις δημόσιες σχέσεις με κάποιον που σε απειλεί; Στην πραγματικότητα δεν σημαίνει τίποτα.

Αποτελεί απλώς το απόσταγμα της αερολογίας διαφόρων ανίδεων. Πασπαλισμένο με την πομπώδη μεγαλοστομία των άσχετων.

Κάτι σαν σύνοψη μεταμεσονύκτιας συζήτησης σε μικρό ελληνικό κανάλι με ψεκασμένους.

Ετσι μάθαμε, ας πούμε, ότι εκπρόσωποι της Καρυστιανού έστειλαν δύο επιστολές στον Πούτιν και ρωτούσαν (ελπίζω όχι στα αραμαϊκά) αν οι ρωσικοί δορυφόροι εντόπισαν… ξυλόλιο φορτωμένο στην αμαξοστοιχία των Τεμπών!

Με μια όμως σοβαρή διαφορά. Αλλο οι φλυαρίες κάποιων ξενύχτηδων ανισόρροπων. Κι άλλο ένα επίσημο κείμενο της αμερικανικής κυβέρνησης για τη «στρατηγική εθνικής ασφάλειας».

Δυστυχώς όμως η «Αμερική του Τραμπ» δεν είναι η Αμερική που ξέραμε. Φέρνει στην επιφάνεια όλες τις παρανοϊκές δοξασίες, τη στενομυαλιά, τις μικρόνοιες  και την αγραμματοσύνη που χρόνια κρύβονταν στα χειρότερα βάθη της αμερικανικής ψυχής.

Με αυτά θα πρέπει να ζήσουμε τα επόμενα χρόνια.

Ελπίζω χωρίς μεγάλες ζημιές. Αλλά χωρίς να είμαι και πολύ βέβαιος ότι δεν θα τολμήσουν να διαλύσουν ό,τι περνάει από το χέρι τους.

Οπως έλεγε κι ο Λίνο Βεντούρα στο «Tontons flingueurs» ήδη το 1963, «οι μαλάκες τα τολμούν όλα κι από αυτό άλλωστε τους αναγνωρίζεις».