Η Ουάσιγκτον εξυπηρετούσε πάντα ιδία συμφέροντα

Σε γενικές γραμμές συμφωνώ ότι άλλοι μπορούν και θα πάρουν τη θέση των ΗΠΑ στην παγκόσμια ηγεσία. Αν και η ηγεσία των ΗΠΑ στην οργάνωση της μεταπολεμικής τάξης υπήρξε σημαντική, έχει επίσης υπερτονιστεί από ευνοϊκά διακείμενους δυτικούς αναλυτές, ενώ η συνεισφορά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της Αυστραλίας, του Καναδά και χωρών του Παγκόσμιου Νότου, όπως η Ινδία, αξίζουν μεγαλύτερη προσοχή. Στην πραγματικότητα, η αμερικανική ηγεσία ήταν πάντα επιλεκτική και εξυπηρετούσε ιδία συμφέροντα, ενώ είχε ήδη αρχίσει να φθίνει πριν από την πρώτη προεδρία Τραμπ.

Ακόμη και στην ακμή της μεταπολεμικής τους ηγεσίας, οι ΗΠΑ απέφυγαν να ενταχθούν σε σημαντικές πολυμερείς συμφωνίες, όπως η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, την οποία αρνούνται να επικυρώσουν, και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, το οποίο έχουν επιχειρήσει ενεργά να υπονομεύσουν. Ούτε υπήρξαν ιδρυτικό συμβαλλόμενο μέρος σε εμβληματικά διεθνή κείμενα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως το Διεθνές Σύμφωνο Ατομικών και Πολιτικών Δικαιωμάτων του 1966. Ετσι, ενώ οι ΗΠΑ κατά καιρούς ηγήθηκαν, σε άλλες περιπτώσεις ακολούθησαν.

Αναμφίβολα, οι ΗΠΑ παραμένουν η ισχυρότερη δύναμη στον κόσμο σε στρατιωτικό, οικονομικό και τεχνολογικό επίπεδο. Ομως η ισχύς δεν ταυτίζεται με την ηγεσία. Η Κίνα είναι ήδη ηγέτιδα στο εμπόριο και τις υποδομές, η ΕΕ ηγείται στην αναπτυξιακή βοήθεια και στην προάσπιση της τάξης που βασίζεται σε κανόνες, ενώ οι BRICS+ πρωτοστατούν στην προώθηση εναλλακτικών θεσμών παγκόσμιας διακυβέρνησης για την ανάπτυξη.

Ενώ η παγκόσμια διακυβέρνηση ωφελείται από την υποστήριξη των ΗΠΑ, ο μετασχηματισμός τους σε καταστροφική δύναμη δεν προμηνύει απαραίτητα την κατάρρευση της παγκόσμιας τάξης.