Σούζι Γουάιλς
Ο Αντονι Σκαραμούτσι έμεινε μόλις 10 μέρες διευθυντής επικοινωνίας του Λευκού Οίκου. Πριν από 8 χρόνια είχε μιλήσει στον «New Yorker» και δεν είχε πει και τα καλύτερα για τον τότε προσωπάρχη, Ρέινς Πρίμπους, και τον Στιβ Μπάνον. Η συνέντευξη περιγράφεται ακόμη στα αμερικανικά μίντια ως μια από τις χειρότερες όλων των εποχών. Η σειρά των 11 που έδωσε η Σούζι Γουάιλς στο «Vanity Fair» ήταν σαν έκρηξη βόμβας μικρότερης ισχύος. Ωστόσο, το ωστικό της κύμα έφτασε μέχρι το Οβάλ Γραφείο. Η νυν «φύλακας» της προεδρίας Τραμπ, άλλωστε, διαλάλησε πως ο πλανητάρχης έχει «την προσωπικότητα ενός αλκοολικού». Παρότι φέρεται να δήλωσε ό,τι σκέφτονται οι περισσότεροι ευρωπαίοι πολίτες – και τουλάχιστον οι μισοί Αμερικανοί -, για τους κυβερνώντες των ΗΠΑ η κάτοχος του συγκεκριμένου αξιώματος είναι η τελευταία που θα περίμενε κανείς να αμφισβητήσει έτσι την τραμπική αυθεντία.
Γιατί, σύμφωνα με την περιγραφή της θέσης της, ο εκάστοτε επικεφαλής του εκτελεστικού γραφείου του POTUS είναι ο στενότερος συνεργάτης του, ο πιο έμπιστος εφαρμοστής της ατζέντας του. Ο μοναδικός άνθρωπος, εκτός από την πρώτη κυρία, που μπορεί να του πει «δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις». Εξ ου και είναι ο ισχυρότερος παίκτης στην Ουάσιγκτον μετά από εκείνον.
Η 68χρονη πρώην σύμβουλος και λομπίστρια είναι η πρώτη γυναίκα που καταλαμβάνει το πόστο. Λέγεται δε ότι δεν είναι μια πρώτη μεταξύ ίσων αλλά μια πρώτη χωρίς ίσους στους διαδρόμους της αμερικανικής εξουσίας. Κατά τον Ρούμπιο, η σχέση της με τον Τραμπ είναι μια «κερδισμένης εμπιστοσύνης» – εύλογα, άρα, αυτός τη στήριξε, αποδεχόμενος ότι έχει «κτητική και εθιστική προσωπικότητα» σαν τους αλκοολικούς. Η εμπειρία της με έναν τέτοιο πατέρα είναι εργαλείο για τα σημερινά της καθήκοντα, πιστεύουν κάποιοι.
Ακόμη κι αντίπαλοί της αναγνωρίζουν πως κράτησε τις ίντριγκες σε κυβερνητική έδρα και κυβέρνηση στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο (για αυτόν τον Οίκο από Χαρτιά, φυσικά). Από την ομάδα της διατείνονται ότι το νούμερο ένα πλεονέκτημά της είναι η απουσία εγωισμού. Τη βοηθά σε έναν χώρο εργασίας με τόση εγωπάθεια και τόση τεστοστερόνη.
Και από την ανάποδη
Ο Βανς ισχυρίζεται ότι – σε αντιδιαστολή με προσωπάρχες της πρώτης τραμπικής θητείας – δεν επιχειρεί να μανιπουλάρει ή να ελέγξει τον πρόεδρο για χάρη του εθνικού συμφέροντος. Προσπαθεί μόνο να διευκολύνει την υλοποίηση του οράματος του αφεντικού της (υποτίθεται ότι το ανέφερε στο Vanity Fair ως προτέρημά της).
Βέβαια, στις επίμαχες συνομιλίες της με το περιοδικό (μέρος των οποίων άκουσαν οι «New York Times») εκείνη παραδέχθηκε πως ο Τραμπ χρησιμοποιεί τη Δικαιοσύνη για να κυνηγήσει αντιπάλους του. Ή ότι έλεγε ψέματα όταν κατηγόρησε τον Κλίντον πως είχε επισκεφθεί το νησί του Επστιν. Αυτές οι ομολογίες δεν κολακεύουν ιδιαίτερα το πρόσωπο που οφείλει να προφυλάσσει. Ούτε όμως και διάφορες άλλες παραδοχές της φιλοτεχνούν μια αυτοπροσωπογραφία αποτελεσματικού αξιωματούχου. Δεν συμφωνούσε με τους δασμούς. Ούτε ενέκρινε την απονομή χάρης σε όλους τους συλληφθέντες της 6ης Ιανουαρίου του 2021 ή τις μαζικές απελάσεις. Αλλά η γνώμη της δεν εισακούστηκε.
Επομένως, δεν υπερβάλλουν όσοι εκτιμούν ότι δεν έχει τη σπονδυλική στήλη που χρειάζεται αυτού του είδους η συνεργασία με κάποιον που ποδοπατάει κάθε κανόνα που ακολούθησαν ευλαβικά οι προκάτοχοί του μετά τον Β’ Παγκόσμιο. Οι τρίτοι παρατηρητές που βλέπουν έναν χαοτικό Λευκό Οίκο επί των ημερών της είναι αρκετοί. Αναμενόμενο μάλλον, αφού μεγάλο μέρος της δουλειάς της σχετίζεται με τον εφηβικό ναρκισσισμό του προέδρου και την αφιλτράριστη ροή της συνείδησής του, τη ροή των σκέψεων και των συναισθημάτων του στο Truth Social, δηλαδή.
Στο τζάκι του γραφείου της υπάρχει μια οθόνη με live feed των ποστ του. Η Γουάιλς έχτισε τον μύθο της στο παρασκήνιο. «Η επιρροή της στα πολιτικά γεγονότα, για πολλούς που ξέρουν τι παρακολουθούν, είναι εμφανής αλλά αόρατη», έχει γράψει το Politico. Μιλούσε σπάνια ον δε ρέκορντ κι ακόμη σπανιότερα για τον εαυτό της. Το πρόσφατο πορτρέτο της είναι η καλύτερη επαλήθευση του τσιτάτου που θέλει τη σιωπή να μην κάνει λάθη.
Τώρα, παρά τη 40χρονη εμπειρία της στην πολιτική, προστέθηκε στη λίστα των τραμπικών οι οποίοι ανοίγοντας το στόμα τους δημόσια αίρουν κάθε αμφιβολία για την προσωπικότητα του ειδώλου τους.