Πανεπιστήμια με κανόνες

Η επέμβαση της αστυνομίας σε κατειλημμένο κτίριο του Πανεπιστημίου Κολούμπια και η σύλληψη εκατοντάδων καταληψιών (εκ των οποίων – ω, τι έκπληξη! – δεν είναι όλοι φοιτητές) δείχνει ότι στις χώρες όπου οι κανόνες δεν είναι τυπικοί, δεν υπάρχουν δηλαδή για να παραβιάζονται, το πανεπιστήμιο δικαιούται να ασκήσει τα δικαιώματά του. Και όταν χρειάζεται, τα ασκεί.

Προφανώς, το πανεπιστήμιο διασφαλίζει την ελευθερία της έκφρασης των μελών του όπως και το δικαίωμα στη διαμαρτυρία – γι’ αυτό άλλωστε και αναπτύχθηκε η κατασκήνωση διαμαρτυρίας κατά του Ισραήλ στον υπαίθριο χώρο του Κολούμπια. Οταν όμως έγινε φανερό ότι η ακαδημαϊκή λειτουργία είχε διαταραχθεί, όταν διαπιστώθηκε ότι οι πανεπιστημιακοί χώροι χρησιμοποιούνταν για αντισημιτικά κηρύγματα, όταν δηλαδή μια ομάδα διά της ισχύος παραβίασε τους κανόνες της ελευθερίας και της δημοκρατίας, η ανοχή εκ μέρους των πανεπιστημιακών αρχών είχε τελειώσει.

Και όταν οι κατασκηνωτές εννόησαν ότι είχε έρθει η ώρα της κλιμάκωσης, της παραβίασης δηλαδή και της κατάληψης κτιρίου του πανεπιστημίου, η διοίκηση κάλεσε την αστυνομία. Αφενός, επειδή έκρινε ότι η διαμαρτυρία είχε πάψει να καλύπτεται από το πλαίσιο της περίφημης Πρώτης Τροποποίησης του αμερικανικού Συντάγματος που επιβάλλει την προστασία της ελευθερίας του λόγου ή του δικαιώματος του λαού να συνέρχεται ειρηνικά. Αφετέρου, επειδή η παραβίαση και η κατάληψη του κτιρίου, η παρεμπόδιση της χρήσης του από άλλες ομάδες της ακαδημαϊκής κοινότητας και οι φθορές που προκαλούνταν παραβίαζαν τους κανόνες του πανεπιστημίου, τους οποίους οι φοιτητές είχαν συνομολογήσει με την εγγραφή τους.

Είναι προφανές ότι η επέμβαση της αστυνομίας, που μπήκε πάνοπλη στον χώρο και έκανε τη δουλειά της όπως ξέρει, όταν πρέπει και με χρήση λελογισμένης βίας, δεν είναι συμβολική. Οι συλληφθέντες (περισσότεροι από τριακόσιοι σε δύο πανεπιστήμια στην περιοχή της Νέας Υόρκης, στο Κολούμπια και στο City College) θα αντιμετωπίσουν τον νόμο – θα χρειαστεί να παλέψουν σε μια αρκετά απρόσωπη και δύσκολη δικαστική διευθέτηση, που κοστίζει αρκετά, σε χρήμα, χρόνο και οδύνη. Επίσης, θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τις πειθαρχικές εγκλήσεις του πανεπιστημίου για παραβίαση κανόνων τους οποίους είχαν συνομολογήσει όταν έλαβαν τη φοιτητική ιδιότητα. Τίποτα δεν είναι τζάμπα.

Οι οπαδοί της αναταραχής στα δικά μας πανεπιστήμια, βεβαίως, αν ενδιαφέρονταν να κατανοήσουν το πλαίσιο, θα άρχιζαν τους σχετικισμούς. Θα κατηγορούσαν το Κολούμπια ότι παραβιάζει την Πρώτη Τροποποίηση, ότι δηλαδή παραβιάζει το Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών – και αν τους επισήμαινε κανείς ότι είναι στη διακριτική ευχέρεια κάθε πανεπιστημίου που δεν είναι δημόσιο να κρίνει πώς εφαρμόζει το ίδιο την ελευθερία της έκφρασης, θα απαντούσαν ότι αυτά συμβαίνουν επειδή αυτά γίνονται στα «καταραμένα ιδιωτικά». Αλλ’ η αλήθεια είναι ότι τα «καταραμένα ιδιωτικά» δίνουν το κύρος στην ανώτατη εκπαίδευση στην Αμερική – τα πτυχία της οποίας εξασφαλίζουν καριέρες και σημαντικές αμοιβές.

Κι ότι αν υπάρχουν φοιτητές που επιθυμούν να συγκρουστούν με τους στόχους των εκπαιδευτικών συστημάτων επειδή οι ίδιοι έχουν ριζοσπαστικοποιηθεί, γι’ αυτό δεν φταίνε τα εκπαιδευτικά συστήματα.

Επιμύθιον: τα αμερικανικά πανεπιστήμια και η αμερικανική πολιτεία δείχνουν πώς αντιλαμβάνονται την εκπαίδευση και πώς προασπίζονται το ουσιαστικό περιεχόμενό της. Και ότι αυτό που προέχει είναι οι κανόνες ενός συγκεκριμένου συμβολαίου. Οποιος τους παραβιάζει υφίσταται τις συνέπειες.